شماری از زنان در کندز که به کاروبار صنعت دستی بلوچی‌دوزی مشغول‌اند، از کاهش بهای پارچه‌های بلوچی نگرانی می‌کنند و می‌گویند در گذشته یک پارچه را که ۱۲۰۰ افغانی به فروش می‌رساندند، اکنون به ۸۰۰ افغانی هم به دشواری می‌فروشند.
این زنان از حکومت کنونی می‌خواهند که به‌خاطر توسعۀ کارشان تلاش و زمینۀ بازاریابی و پشتی‌بانی از آنان را در هماهنگی با نهادها و مؤسسه‌ها فراهم کند.
فریده که از هشت سال به این‌سو، مصروف صنعت دستی بلوچی‌دوزی در شهر کندز است، می‌گوید همسرش معتاد است و خودش برای تأمین نیازهای پنج فرزندش شب‌وروز کار می‌کند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
فریده می‌گوید پارچه‌های بلوچی را از یک ماه تا چهار ماه تکمیل می‌کند و برای فروش به بازار می‌آورد، او اما از بهای پایین این تکه‌ها ابراز نگرانی می‌کند و می‌گوید در گذشته یک پارچۀ معمولی را ۱۲۰۰ افغانی به فروش می‌رساند، اما اکنون به ۸۰۰ افغانی هم به فروش نمی‌رسد.
فوزیه، یکی دیگر از زنان بلوچی‌دوز در شهر کندز است. او ۵۰ سال دارد و از سال‌ها به این‌سو، به این صنعت دستی روآورده است و از این طریق نفقۀ خانواده‌اش را تأمین می‌کند.
فوزیه می‌گوید شوهرش را ۱۴ سال پیش در اثر جنگ‌ها از دست داد و در این مدت، خودش به‌خاطر تأمین نیازهای خانواده‌اش تلاش می‌کند.
او تأکید می‌کند که حکومت باید برای پیش‌رفت کارشان تلاش کند و زمینۀ بازاریابی و پشتی‌بانی آنان را در هماهنگی با نهادها و مؤسسه‌ها فراهم کند.
در همین حال، جان‌محمد، یک تن از تاجران صنایع دستی بلوچی‌دوزی در کندز، می‌گوید از سال‌ها به این‌سو پارچه‌هایی را که زنان می‌دوزند، به بهای مناسب خریداری و به منطقه‌های مرزی ایران و پاکستان به‌خاطر فروش انتقال می‌دهد.
او دلیل کاهش بهای پارچه‌های بلوچی را کم‌ارزش‌بودن پول ایران عنوان می‌کند و می‌گوید در صورت بلندرفتن ارز ایران، ارزش این پارچه‌ها نیز بلند خواهد رفت.
از سوی دیگر، مطیع‌الله روحانی، رئیس اطلاعات و فرهنگ کندز، می‌گوید امارت اسلامی به آن‌عده صنعت‌کاران که در این ولایت فعالیت دارند، سهولت لازم را فراهم خواهد کرد.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
به گفتۀ او، آنان در این ولایت در هماهنگی با نهادها و مؤسسه‌ها، زنانی که در بخش‌های صنایع دستی کار می‌کنند را پشتی‌بانی خواهند کرد.
صنایع دستی از سال‌ها به این‌سو در میان زنان ولایت‌های شمال‌شرقی مروج است. بیشتر زنانی که در این بخش کار می‌کنند، بی‌سرپرست و نیازمند هستند و از طریق این صنعت نفقۀ خانواده‌های‌شان را تأمین می‌کنند.
