در یکی از روستاهای دوردست ولسوالی حصه‌ی اول کوهستان کاپیسا، دختری با خانواده‌ی هشت‌نفره‌اش زندگی می‌کند. این دختر زهرا نام دارد که با دهان و انگشتانش رسامی می‌کند.
زهرای ۱۹ساله که چند سال پیش مکتب را به پایان رسانده، می‌گوید که از کودکی به رسامی علاقه داشته و ناتوانی در حرکت نیز نتواست مانعی برایش ایجاد کند. زهرا که رویاهای بلندپروازانه در سر دارد، می‌افزاید که با رسامی ناگفته‌هایش را به تصویر می‌کشد و دلتنگی‌هایش را بیرون می‌ریزد. «ده سال است که به گونه‌ی آماتور رسامی می‌کنم؛ اما امکانات در دست‌رس ندارم که بتوانم در تابلوهای بیشتر را رسامی کنم.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
زهرا تلاش کرده در تمامی رسامی‌هایش رویاپردازی کند و زیبایی‌های دوره‌ی مکتب و رفتن به آن را با استفاده از ویلچر و نیز لذت بودن در کنار دوستانش و استادنش را به تصویر بکشد. زهرا، می‌گوید که داشتن معلولیت گاهی برایش انگیزه‌ی بیشتر می‌دهد تا آرزوهایش را دنبال کند و آن را ناتوانی نپدارد. او که از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها به روی دختران غمگین است، می‌گوید: «زمانی که دروازه‌های مکتب بسته شده، فکر می‌کنم که زندگی دشوار شده است؛ گاهی دل‌تنگی‌ام بیشتر می‌شود؛ ولی با رسامی حالم را تغییر می‌دهم.»
این رسام دختر، می‌افزاید که دوست دارد رسامی را به گونه‌ی حرفه‌ای آن بیاموزد و تابلویش را به نمایش‌گاه‌های بزرگ ملی و بین‌المللی به نمایش بگذارد.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
محمد‌عالم، پدر زهرا، می گوید که به دلیل ناتوانی اقتصادی نمی‌تواند زمینه‌ی فراگیری آموزش‌های عالی و رسامی معیاری را برای دخترش فراهم کند. او می‌افزاید: «هیچ نهادی به ما کمک نکرده است؛ خواست ما از نهادهای داخلی و بیرونی این است که زمینه‌ی آموزش و رسیدن به رویاهای دخترم را فراهم کند.
مسئولان در ریاست اطلاعات‌وفرهنگ کاپیسا، می‌گویند که این ریاست تلاش دارد از زهرا و دیگر دخترانی که دچار معلولیت اند، پشتیبانی کند.
