شماری از باغ‌داران در دایکندی، می‌گویند که استفاده از روش‌های سنتی برای خشک‌کردن زردآلو سبب شده که کیفیت آن کاهش یابد.
اکبر، باغ‌داری در دایکندی که سالانه نزدیک به ۱۰۰ سیر زردآلو را خشک می‌کند، با نارضایتی از درآمد فروش آن، می‌گوید: «ما روش‌های درست و معیاری باغ‌داری را نمی‌دانیم؛ این مشکل سبب شده که زحمت‌های ما بی‌نتیجه بماند و زردآلوی که تولید می‌کنیم بی‌کیفیت باشد و به بهای اندک به فروش برسد.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
علی‌خان، باغ‌دار در ولسوالی میرامور، می‌گوید که استفاده از روش‌های سنتی برای خشک‌کردن زردآلو کیفیت این میوه را کاهش داده است. «ما برگه‌ی زردآلو را روی جال می‌اندازیم و از زیر نور خورشید می‌گذاریم؛ زمانی که خشک شد آن را جمع می‌کنیم. در منطقه‌ی ما دست‌گاه برای خشک و بسته‌بندی‌کردن زردآلو وجود ندارد.»
این باغ‌داران، از ریاست زراعت، آبیاری و مالداری دایکندی، می‌خواهند که در بخش توزیع ابزارها برای خشک و بسته‌بندی‌کردن زردآلو با آنان همکاری کند.
در سوی دیگر، شماری از فروشندگان میوهی خشک در دایکندی، می‌گویند که برگه‌ی زردآلو به دلیل بسته‌بندی غیرمعیاری بازار خوبی ندارد.
سرور، فروشنده‌ی میوهی خشک در شهر نیلی، مرکز دایکندی، می‌گوید: «دایکندی بهترین زردآلو را دارد؛ اما بدترین برگه‌ی زردآلو را تولید می‌کند. چون امکانات درست نیست. مردم برگه‌ی زردآلو را روی بام‌های خانه‌ی شان خشک می‌کنند که سبب می‌شود گردوخاک در برگه‌ی زردآلو جمع شود و بهای آن کاهش یابد.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
سیدسلطان موسوی، مدیر ترویج و انکشاف زراعتی ریاست زراعت، آبیاری و مالداری دایکندی، می‌گوید که این ریاست تلاش دارد روش‌های معیاری کاشت، برداشت و خشک‌کردن زردآلو را به باغ‌داران آموزش دهد. او می‌افزاید: «تعداد کمی از باغ‌داران در سال‌های گذشته از سوی تیم‌های فنی و مؤسسه‌های هم‌کار آموزش دیدند؛ باغ‌دارانی که نمی‌توانند زردآلوی تازه‌ی خود را به فروش برسانند، باید آن را خشک کنند. ما بر اساس تقاضای باغ‌داران برنامه‌های آموزشی را برای آنان برگزار می‌کنیم.»
بر اساس آمار ریاست زارعت، آبیاری و مالداری دایکندی، بیش از ۹۰۰ هزار اصله درخت زردآلو در این ولایت وجود دارد که سالانه بیش از ۱۱ هزار تن زردآلو از آن برداشت می‌شود. زردآلوی تولیده‌شده در دایکندی به گونه‌ی خشک و تازه به کابل، غزنی و کندهار فرستاده می‌شود.
