شماری از باشندگان فاریاب، می‌گویند که از چند سال به این سو، شمار کودکان کار و تکدی‌گر در این ولایت افزایش یافته است.
سهراب ۱۲ساله که روزش را با رنگ‌کردن کفش‌های مردم در شهر مینمه، مرکز فاریاب، به شام می‌رساند، می‌گوید که به دلیل تنگ‌دستی خانواده‌اش، ناچار است به این کار تن بدهد تا شب‌ها بتواند چند قرص نان به خانه ببرد. او که دانش‌آموز صنف پنجم مکتب بوده، می‌گوید که آرزو داشت روزی پزشک شود؛ اما به دلیل ناداری، نتوانسته به درس‌هایش ادامه بدهد و مجبور است که آرزوی پزشک‌شدن را نیز فراموش کند.
سهراب، می‌گوید: «وقتی در المار جنگ بود، مهاجر شده به میمنه آمدیم. خانه‌ی کرایی گرفتیم. پدرم کار کرده نمی‌تواند. عسکر بود و هنگامی که جنگ بود در اثر انفجار بمب معیوب شد. من در شهر رنگ‌مالی می‌کنم روزانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ افغانی کار می‌کنم و به خانه نان می‌برم.»
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
شفیق‌الله ۱۰ساله، کودک دیگری که چند سال پیش از ولسوالی گرزیوان فاریاب، هم‌راه خانواده‌اش به شهر میمنه مهاجر شده، می‌گوید که به دلیل کارگری، هنوز نتوانسته شامل مکتب شود. او که در خانواده‌ای ۱۱نفره زندگی می‌کند، می‌گوید که پدرش نیز کارگری می‌کند؛ اما بلندبودن هزینه‌های زندگی به ویژه بهای مواد خوراکی، مجبورش کرده که برای تأمین بخشی از نیازهای خانواده‌اش، کار کند یا هم دست نیاز به دیگران دراز کند.
شفیق‌الله، می‌افزاید: «مکتب نخواندم. من اگر مکتب بخوانم، به خانه نان از کجا می‌شود؟ اگر در خانه نان باشد، خوش دارم درس بخوانم و انجنیر شوم.»
نظرمحمد، فعال مدنی در فاریاب، می‌گوید که جنگ‌های ۲۰ سال گذشته سبب شده که کودکان زیادی در این ولایت، سرپرست شان را از دست بدهند و از سر ناداری، جای رفتن به مکتب، به کارگری در شهر رو بیاورند. به گفته‌ی او، بیشتر این کودکان، برای یافتن لقمه‌نانی، از دیگر ولسوالی‌های فاریاب به شهر میمنه آمده اند.
نظرمحمد، می‌افزاید: «در جنگ‌های تنظیمی و جنگ‌های داخلی خانمان‌سوز، اطفال یتیم و بی‌بضاعت والدین و نان‌آوران خود را از دست دادند. امروز به خاطر فقر اقتصادی و تنگ‌دستی از تعلیم باز مانده و آواره و بی‌چاره در کوچه و بازار کار و سوال‌گری/تکدی‌گری می‌کنند.»
ریحان متوکل، رییس کار و امور اجتماعی فاریاب، نیز با ابراز نگرانی از افزایش کودکان کارگر و تکدی‌گر در این ولایت، می‌گوید که کارمندان اجتماعی این ریاست با همکاری مؤسسه‌های هم‌کار، تلاش دارند به کودکان نادار و کودکانی که پدر خود را از دست داده اند، زمینه‌ی دست‌رسی به آموزش را فراهم کنند.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
متوکل، می‌افزاید که کار روی فعال‌سازی دوباره‌ی پرورش‌گاه‌ها جریان دارد و در آینده‌ی نزدیک، کودکان از سطح شهر جمع‌آوری و به این پرورش‌گاه‌ها فرستاده خواهند شد.
او می‌گوید: «این موضوع را در جلسه‌های ماه‌وار با دفترهای مربوط شریک می‌سازیم و کوشش می‌کنیم که یک هم‌آهنگی خوب میان دفترهای هم‌کار و اداره‌های دولتی به وجود بیاید تا بتوانیم از اطفال یتیم و بی‌بضاعت به خوبی محافظت کنیم.»
با این که آمار دقیقی از کودکان کار در افغانستان در دست نیست؛ اما پیش از این، صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، در گزارش‌هایی گفته بود که بیش از یک میلیون کودک در افغانستان سرگرم انجام کارهای شاق اند.
