خیرمحمد، کارگر ۶۴ ساله‌ای است که برای دریافت کار به چهارراه حاجی یعقوب شهرنو کابل، آمده و در انتظار فردی است که او را برای کار ببرد. ساعت یازده‌ی پیش از چاشت است و هنوز کسی برای بردن او به کار نیامده است.
خیرمحمد، از شش سال به این سو، همه‌روزه به چهارراه حاجی یعقوب، می‌آید تا کاری برای خودش دست‌وپا کند؛ اما در یک سال گذشته، شانس به او رو نکرده و تنها سه روز به کار برده شده است.
سلاموطندار را در تلگرام دنبال کنید
صدها کارگر دیگر مانند خیرمحمد در شهر کابل، همه‌روزه صبح‌ها از خانه بیرون می‌زنند و ساعت‌ها سر چهارراه‌های شهر برای یافتن کار زیر آفتاب می‌ایستند.
شماری از این کارگران روزمزد در کابل، می‌گویند که بیشتر روزها نمی‌توانند کاری پیدا کنند و شام‌ها با لب‌های خشکیده و دستان خالی به خانه برمی‌گردند.
عبدالرحمان، کارگر دیگری در شهر کابل که نان‌آور خانواده‌ی هشت‌نفری و دانش‌جوی سال دوم دانش‌کده‌ی اقتصاد در یکی از دانش‌گاه‌‌های خصوصی است، می‌گوید که از چند ماه به این سو شغل خود را از دست داده است و برای دریافت لقمه‌نانی، به منظور یافتن کارهای روزمزد هر صبح به چهارراه‌های شهر می‌آید؛ اما در این چند ماه، هیچ کسی او را برای کار نبرده است.
در همین حال، تاج‌محمد تلاش، کارشناس مسائل اقتصادی، کاهش کمک‌های جهانی، تحریم‌های شدید بانکی، نبود بودجه‌ی توسعه‌ای و نبود پالیسی منظم از سوی دولت برای کارگران را، از عامل‌های عمده‌ی افزایش بی‌کاری در افغانستان عنوان می‌کند.
سلاموطندار را در تویتر دنبال کنید
امروز (دوشنبه، اول می/۱۱ ثور) برابر با روز جهانی کارگر است. همه‌ساله از روز جهانی کارگر، برای ارزش‌گذاری به جایگاه کارگر در سراسر جهان، گرامی‌داشت می‌شود.
این در حالی است که کارگران در افغانستان از نداشتن امنیت شغلی، مزد ناکافی و ناداری مفرط رنج می‌برند.
