«دیشب زنم در وقت نان گفت که آرد و روغن خلاص شد، حیران ماندم که چه کنم. خودم هم مشکل اعصاب و هم پادردی دارم. داکتران می‌گویند که کار سنگین نکن؛ ولی اگر کار سنگین نکنم، چه طور زندگی شش نفر بگذرد؟»
این پاره‌ای از گفته‌های حامد است؛ کارگری که روزانه با کراچی تک‌چرخ کهنه‌اش برای بارکشی از خانه بیرون می‌زند تا بتواند پول یک لقمه نان و دیگر نیازهای خانواده‌اش را فراهم کند؛ اما درآمدی که از این کار به دست می‌آورد، کفاف نیازهای خانواده‌ی شش‌نفره‌اش را نمی‌کند.
حامد می‌گوید: «ما شش نفر در خانه هستیم و ساعت ۱:۰۰ بامداد از خانه بیرون می‌شوم تا کراچی‌رانی کنم. سه دختر و یک پسر دوساله دارم که راه رفته نمی‌تواند و در خانه زیر تداوی است. روزانه ۲۰۰ تا ۲۵۰ افغانی درآمد دارم؛ ماهانه ۱۵۰۰ افغانی کرایه می‌دهم و قرض‌دار هم هستم.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
حامد می‌افزاید که در سه سال گذشته، تنها یک بار توانسته است از کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان‌های بیرونی مستفید و برای چند روزی اندک، بار گران زندگی از روی شانه‌هایش کم شود.
کابل که هم‌زمان شهری پر از سرمایه و ناداری است، تنها پناه‌گاه برای شمار زیادی از افراد نادار است؛ شهروندانی که با کشیدن بار دیگران، تلاش می‌کنند نانی سر سفره ببرند.
عبدالرزاق، دیگر باشنده‌ی کابل که با کراچی تک‌چرخ در سطح شهر بارکشی می‌کند، می‌گوید پولی که از این کار به دست می‌آورد، حتا برای کرایه‌ی خانه بسنده نیست.
او می‌افزاید: «۷:۳۰ صبح می‌آیم به کار؛ ولی کار نیست. روزانه ۱۵۰ افغانی مصرف هم می‌شود که گاهی همان هم پیدا نمی‌شود. تعداد فامیل هم ۱۲ نفر است؛ دو تا بچه‌ام در ایران هستند؛ ولی پول آن جا هم بسیار پایین است حتا کرایه‌ی خانه‌ی ما نمی‌شود. ۱۰ فرزند دارم (پنج دختر و پنج پسر) که مکتب هم می‌روند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
در گوشه‌ی دیگر کابل، با شهروند دیگری به نام فرید روبه‌رو می‌شوم. او که نان‌آور یک خانواده‌ی هشت‌نفره است، پس از سرزدن آفتاب با کراچی تک‌چرخش از خانه بیرون می‌شود و تلاش می‌کند که تا پایان روز بار بیش‌تری از مردم را بکشد و پول بیشتر در آورد؛ اما می‌گوید که بیشتر روزها حتا نمی‌تواند ۱۰۰ افغانی کار کند.
فرید می‌افزاید: «در فامیل هشت نفر هستیم؛ ساعت ۵:۰۰ از خانه بیرون می‌شوم و ۷۰ تا ۸۰ افغانی درآمد دارم؛ چاره نیست؛ یا آب یا نان و چای مقصد با همان روزگار می‌گذرد.»
در سال‌های پسین، ناداری در میان شهروندان گسترده شده است و بیشتر از نیمی از جمعیت افغانستان به کمک‌های انسان‌دوستانه نیاز دارند.
