سال دوم حاکمیت امارت اسلامی نیز در ادامه‌ی سال نخست آن، برای زنان پر از دستورهای محدودکننده‌ی حقوق اجتماعی شان بود؛ حقوقی که بیش‌تر از دو دهه با آن زندگی کرده و آن را ازدست‌ندادنی می‌پنداشتند. در سالی که گذشت، زنان و دختران حق تحصیل، کار در سازمان‌های بین‌المللی، حق تفریح، ورزش و شمارd دیگر از حقوق شان را از دست دادند.
زندگی، همواره دشواری‌ها و جهانی از فرصت‌ها را در برابر آدمی قرار می‌دهد و به ما می‌گذارد که در میان انبوهی از انتخاب‌ها، راه مان را پیدا کنیم و به پیش بخزیم؛ خزیدن‌هایی که گاهی با خارهای زیادی روبه‌رو می‌شود و در نیمه‌راه از ادامه وامی‌دارد مان؛ اما هستند کسانی که این خارهای ضمخت را نادیده گرفته و از هر زخمی که می‌خورند، گلی می‌رویانند. یکی از این افراد، مهناز -نام مستعار- است؛ دختری که باید برای درآوردن نان و نمکی برای گذران شب‌وروز خانواده، دستی روی دست پدرش باشد و نگذارد که جنسیتش، حس کم‌داشتن را به او تحمیل کند
مدینه یوسف‌زاده، باشنده‌ی کابل که پیش از بازداشته‌شدن دانش‌جویان دختر از ادامه‌ی تحصیل، سال سومش را در دانش‌کده‌ی خبرنگاری دانش‌گاه کابل سپری می‌کرد، می‌گوید که برای این که بی‌کار نماند از سوی خانواده‌اش به تحصیل در رشته‌ی قابلگی مجبور شده است. «پدرومادرم مرا مجبور کردند که قابلگی بخوانم؛ ولی این کار، شروع به خاک‌سپاری آرزوهایم است. برای این که بی‌کار نباشم، می‌خواهم یک قابله شوم؛ ولی هر زمانی که محدودیت‌ها تمام شد، دوباره ژورنالیزم می‌خوانم.»
عبدالباقی حقانی که روز گذشته از سوی گروه طالبان به‌عنوان سرپرست جدید وزارت تحصیلات عالی تعیین شد، امروز در نشستی در کابل دربارۀ برنامه‌هایش در این وزارت وضاحت داد. او می‌گوید که به‌میان‌آوردن فضای امن تحصیلی برای دانش‌جویان در اولویت کارش قرار دارد و تلاش می‌کند با استفاده از امکانات موجود، دانشگاه‌های کشور را …
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
