روز گذشته ارگ ریاست‌جمهوری مراسم گرامی‌داشت از روز ملی خبرنگار را با اشتراک نماینده‌گان رسانه‌ها، خانواده‌های قربانیان آزادی بیان و شماری از مقام‌های دولتی برگزار کرد.
مراسم با همان روال عادی و تشریفاتی‌اش آغاز شد و مسئولان یکی پی دیگری سخن‌رانی خود را ایراد می‌کردند.
طبیعی‌ست چنین برنامه‌ها از قبل برنامه‌ریزی و متن سخنرانی‌ها هم نوشته می‌شود، شاید کم‌تر سخنرانانی باشند که خلاف متن از پیش آماده‌شده سخن‌رانی کنند.
در این مراسم، محمداشرف غنی، رئیس‌جمهور محمدسرور دانش، معاون دوم رئیس‌جمهور، محمدطاهر زهیر، سرپرست وزارت اطلاعات و فرهنگ و وحید عمر، رئیس ادارۀ روابط عامه و استراتژیک ریاست‌جمهوری از جانب ارگ صحبت کردند.
هر سخنران که پشت میز خطابه حاضر می‌شد، با آب‌وتاب تشریح می‌کرد که حکومت متعهد به دفاع از آزادی بیان و اصل اطلاع‌رسانی‌ست.
محمدسرور دانش از رسیده‌گی کامل به پرونده‌های خشونت و قتل خبرنگاران، وحید عمر دربارۀ چالش‌های فراراه آزادی بیان، محمدطاهر زهیر، دربارۀ همکاری بی‌دریغ حکومت از آزادی بیان و پشتی‌بانی‌اش از خبرنگاران سخن می‌زدند.
خبرنگاران اما می‌دانستند که به چه اندازه روی پشتیبانی حکومت از آزادی بیان و رسانه‌ها باید حساب باز کنند.
نوبت به رئیس‌جمهور غنی رسید. کسی که همانند مقام‌های دیگر حکومتی‌اش پشتیبانی صددرصدی خود از جامعۀ رسانه‌یی را اعلام و از حملات هدفمند و قتل‌های هدفمند خبرنگاران انتقاد کرد.
او هم‌چنان تأکید کرد که حملات هدفمند بر آزادی بیان و کارمندان رسانه‌یی حمله بر آیندۀ کشور است.
به کرات دیده شده که رئیس‌جمهور در سخنرانی‌هایش از شگرد خاصی استفاده می‌کند و به یک‌باره‌گی صدایش را بلند می‌کند تا از این طریق مخاطب را به وجد آورد و به گونه‌یی حرف‌هایش را به کرسی بنشاند.
آقای غنی در بارۀ پشتیبانی همه‌جانبۀ حکومت از آزادی بیان صدا بلند کرده بود، خبرنگاران، اما عکس‌العملی که رضایت‌‌شان از حرف‌های آقای غنی را نشان دهد، بروز ندادند.
به وضوح دیدم که تیرهای آقای غنی یکی بعد دیگری به تاریکی رها شده و اشتراک‌کننده‌گان در برابر حرف‌های به ظاهر چربش خیلی عادی برخورد می‌کردند. نه خبری از کف‌زدن‌های آن‌چنانی بود و نه خبری از خوانش شعر در وصفش.
به نظر میرسید که سخنرانی‌اش به آخر رسیده است، در این زمان مبصر معروف، خبرنگار تلویزیون آرزو می‌خواست دربارۀ افزایش قتل‌های هدفمند خبرنگاران و چه‌گونه‌گی بررسی پروندۀ قتل یما سیاووش بپرسد، اما آقای غنی به اصرار حرف او را قطع کرد و نگذاشت که او پرسشش را کامل بپرسد.
مبصر معروف در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گوید، محافظان ویژۀ ریاست‌جمهوری یا پی‌پی‌اس با او برخورد فزیکی کرده و برای خاموش‌‌کردن صدایش به کمرش ضربه زده‌اند.
او هم‌چنان می‌گوید، که برخورد محافظان رئیس‌جمهور توام با تهدید بود.
مبصر معروف می‌گوید: «دیروز خواستم دو پرسش در بارۀ پروندۀ یما سیاووش و قتل‌های هدفمند خبرنگاران از رئیس‌جمهور بپرسم. اما آقای غنی با زور پی‌پی‌اس با من برخورد فزیکی کرد و حاضر به پاسخ‌گویی نشد.»
آقای معروف می‌افزاید که بستن دهان خبرنگار در مراسم گرامی‌داشت از روز خبرنگار نشان می‌دهد که حکومت به اصل آزادی بیان پابند نیست. او برگزاری چنین مراسم‌ها در این وضعیت را نمایشی و فریبنده عنوان می‌کند.
مراسم گرامی‌داشت از روز خبرنگار در حالی برگزار می‌شود که در چند ماه گذشته ۱۱ خبرنگار در کشور کشته شده‌اند و ۵۰ رسانه بسته شده است.
نهادهای حامی رسانه‌ها وضعیت آزادی بیان را پیچیده می‌خوانند و از بدترشدن وضعیت نگران‌اند. این نهادها هم‌چنان از عدم تأمین امینت خبرنگاران از سوی حکومت انتقاد و از عدم بررسی پرونده‌های قتل خبرنگاران شاکی‌اند.
الیاس داعی، بسم‌الله عادل ایماق، رحمت‌الله نیکزاد، یما سیاووش، ضمیر امیری، شفیق‌الله، ملالی میوند، شهناز رووفی، سعدیه سادات و مرسل وحیدی از جملۀ خبرنگاران و کارمندان رسانه‌یی‌اند که در سال جاری خورشیدی در ترورهای هدفمند کشته شده‌اند.
