به دنبال سرمای شدید در افغانستان، شماری از شهروندان با مشکلات بسیاری روبه‌رو شده اند؛ شهروندانی که به دلیل فقر، شب‌ها را گرسنه و روزها را در جست‌وجوی غذا سپری میکنند. به دلیل جنگ‌های طولانی، خشک‌سالی، فقر و عامل‌های دیگر، بسیاری از خانواده‌ها مجبور به ترک خانه‌های شان و شماری دیگر به امید آینده‌ی بهتر در کابل ساکن شده اند.
شماری از خانواده‌های بی‌جاشده که از ولایت‌ها به پایتخت آمده اند، می‌گویند که آنان بدون سرپرست و در زمستان سرد امسال با خطر مرگ روبه‌رو اند. سیاه‌موی، از بی‌جاشدگان کندز در کابل است که از وضعیت بد اقتصادی‌اش گلایه دارد. به گفته‌ی او، شب را با ترس این که مبادا کودکانش را به خاطر گرسنگی از دست بدهد، به صبح می‌رساند.
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
او می‌افزاید: «هنگامی که در کندز جنگ شد، ما با خانواده‌ی خود به کابل آمدیم. پسر ۲۰ ساله‌ام که تنها نان‌آور خانواده بود، در آن جا شهید شد. قبلاً به خانه‌های مردم می‌رفتم و لباس‌های شان را می‌شستم؛ اما اکنون هیچ کاری نیست و کسی مرا برای کار به خانه‌اش نمی‌خواهد. پسر هفت ساله‌ام روز ۳۰ افغانی کار می‌کند و ماهانه ۴ هزار افغانی کرایه‌ی خانه می‌دهیم؛ اما دو ماه است که کرایه را هم نپرداخته‌ایم. چوب و زغال نداریم، کودکانم ریزه‌چوب‌ها را از چوب‌فروشی‌ها جمع میکنند و با آن خانه را گرم می‌کنیم؛ ولی این طور گذاره نمی‌شود.»
از سوی دیگر، عادله که از هرات به کابل آمده است، می‌گوید که چیزی برای گرمکردن خانه‌ی خود ندارد و شوهرش در شهر با کراچی دستی کار می‌کند.
عادله می‌گوید: «وضعیت ما در این شب و روزها خیلی خراب است، نه بخاری داریم و نه گاز برای گرمکردن خانه، فرزندانم در این سرما بسیار سرد شان می‌شود. در خانه تنها دو کمپل داریم و هیچ کس به ما کمک نمی‌کند. از حکومت کنونی می‌خواهم که به ما کمک کند.»
اسلام‌الدین ۱۰ ساله نیز از بی‌جاشدگان هرات در کابل است که در این سن کم بار زندگی را به دوش می‌کشد، می‌گوید: «در این زمستان خیلی سردم می‌شود. غیر از من کسی دیگری کار نمی‌کند. شش ماه پیش هنگامی که برادر یک ساله‌ام درگذشت، مادر و دو خواهرم خانه را ترک کردند و معلوم نیست که فعلاً در کجا هستند. پدرم نیز معتاد است.»
این بی‌جاشدگان و فقیران در حالی از بی‌کاری و گرسنگی گلایه دارند که امارت اسلامی از مدتی به این سو، روند جمع‌آوری تکدی‌گران را در کشور آغاز کرده است. هرچند بسیاری از تکدی‌گران به شمول زنان، دختران و کودکان جمع‌آوری شده اند و به آنان، مقداری حقوق ماهانه نیز داده می‌شود؛ اما هنوز هم شماری از آنان در شهر دیده می‌شوند که با استفاده از طریقه‌های مختلف مانند فروش قلم، دودکردن اسفند و راه‌های دیگر تکدی‌گری میکنند.
قدرت‌الله، کودک ۱۱ ساله‌ای که در منطقه‌ی قلعه‌ی نجارهای شهر کابل اسفند دود می‌کند، می‌گوید که از این طریق تکدی‌گری می‌کند.
او می‌افزاید: «این جا برای مردم اسفند دود می‌کنم، وضعیت ما بسیار خراب و خانه‌ی ما سرد است. سه ماه می‌شود که امارت اسلامی مرا بایومتریک کرده و گفته که ماهانه سه هزار افغانی به من می‌دهند؛ اما تا کنون به من کمکی نکرده اند و مجبورم دوباره به خیابان برگردم و اسفند دود کنم. از حکومت کنونی می‌خواهم هنگامی که بایومتریک میکنند، باید کمک هم کنند.»
با این حال، مسئولان وزارت اقتصاد، نیز مشکلات مردم در زمستان امسال را تأیید میکنند و می‌گویند که آنان تلاش دارند تا به مردم زمینه‌ی کار را فراهم کنند.
عبدالرحمان حبیب، سخن‌گوی وزارت اقتصاد، به سلام‌وطندار می‌گوید که بر اساس آمار سال ۱۴۰۰، نزدیک به ۷۰ درصد مردم با گرسنگی و فقر شدید روبه‌رو اند. به گفته‌ی او، سیل‌های اخیر، زمین‌لرزه، آتش‌سوزی و زمستان سرد، سبب افزایش آن در میان شهروندان شده است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
سخن‌گوی وزارت اقتصاد، می‌افزاید: «چیزی که به ما بسیار مهم است، فراهم‌کردن زمینه‌ی کار به مردم است. باید روی پروژه‌های اساسی کار شود و تولیدات خانگی داشته باشیم که این طور زمینه‌ی کار به مردم فراهم می‌شود. تمرکز ما بیشتر بر تجارت است که می‌تواند میزان بی‌کاری در کشور را کاهش دهد.»
این در حالی است که پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی و تحریم‌های بین‌المللی، میزان بی‌کاری در کشور در حال افزایش است که این مسئله سبب نگرانی شهروندان نسبت به آینده شده است. هرچند امارت اسلامی از اجرای پروژه‌های بزرگ و فراهم‌کردن زمینه‌ی کار به جوانان خبر می‌دهد؛ اما این اقدام‌ها تا کنون به کاهش میزان بی‌کاری در کشور کمکی نکرده است.
