با ورود به کوچه‌ی تنورسازی در شهرآرای کابل، کم‌تر تنورسازی‌ای به چشم می‌خورد که باز باشد، بیشتر دکان‌ها بسته است؛ در حالی که در سال‌های گذشته، دکان‌های زیادی در دو سوی کوچه باز بودند و تنورهای خرد و بزرگ برای فروش در برابر دکان‌ها چیده شده بودند. تنورسازان در کوچه‌ی تنورسازی، می‌‌گویند که بازار فروش تنور نسبت به گذشته، بیش از ۵۰ درصد کاهش یافته است.
مسیح وطن‌دوست، یکی از تنورسازان در کوچه‌ی شهرآرا، به سلام‌وطندار می‌گوید: «وضعیت اقتصادی مردم خراب شده؛ وقتها روزانه ۴ تا ۵ تنور می‌فروختم، حالا ۱ تا ۲ تا تنور می‌فروشم. فروشات در روز نیم‌برابر شده است و صادرات کم داریم. ماهانه ۱۰ تا ۲۰ تنور به پنجشیر صادرات داریم؛ وقتها هفته‌ی ۴۰ تا ۵۰ تنور به لوگر، پنجشیر و غزنی روان می‌کردیم. بعد از تحولات بسیار دکان‌ها بسته شدند، اول از خود ما، کاکایم هم بود و بچه‌های کاکایم هم بودند، کار شان درست پیش نمی‌رفت و رها کردند و گفتند ایران می‌رویم.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
مسیح که از پدرش شغل تنورسازی را به ارث برده است، با ابراز نگرانی از بازار فروش تنور، می‌گوید که اگر وضعیت این گونه ادامه یابد، او نیز این شغل را رها خواهد کرد و راه مهاجرت را در پیش خواهد گرفت.
همین گونه، احمدنوید، تنورساز دیگری در کوچه‌ی تنورسازی شهرآرای کابل، می‌گوید که از چهار دکان تنورسازی‌اش، سه دکان آن را به دلیل فروش کم، بسته است.
او می‌افزاید: «کاروبار ما بسیار کم شده، نسبت به گذشته بیشتر از ۵۰ درصد کاهش آمده و زیاد دکان‌ها بسته شده است. وقتها ۴ دکان داشتیم، حالا یک دکان ما مانده، ۳ دکان دیگر را بسته کرده‌ایم. حالا در هفته‌ی یک تنور هم فروخته نمی‌شود، شما باور نخواهید کرد، در گذشته خوب بود روزانه یک تا دو تا تنور می‌فروختم. وقتها روز ۲۰۰۰ افغانی درآمد داشتیم، حالا روز ۳۰۰ افغانی هم درآمد نداریم.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
عنایت‌الله، تنورساز دیگری در کوچه‌ی تنورسازی، می‌گوید که فروش تنور نسبت به گذشته کاهش یافته است. او می‌افزاید: «کاروبار ما نسبت به گذشته کم شده است. سابق روزانه ۱۰ تا ۱۵ تنور می‌فروختم، حالا یک تا یا دو تا تنور می‌فروشم. حالا به دیگر ولایت‌ها صادرات نداریم، فروشات نداریم. وقتها فروشات زیاد بود، حداقل مصرف را می‌کشیدیم.»
کوچه‌ی تنورسازی در شهرآرای کابل با پیشینه‌ی نزدیک به ۹۰ ساله‌اش، یکی از مکان‌های فرهنگی_تاریخی در کابل شناخته می‌شود. طبق روایت‌های تاریخی، این کوچه بر اساس کسب‌وکار دیرینه‌ی باشندگان آن نام‌گذاری شده است و بیشتر تنورسازان در این مکان، این حرفه را از پدران شان به ارث برده اند.
