بانویی که ۱۹ سال پیش حافظه‌اش را از دست داده، خواهان پیداشدن خانوادۀ اصلی خود است

زرمینه، بانویی که ۳۲ سال دارد و ۱۹ سال پیش در جریان جنگ‌ها در ولایت کندز زخم برداشت و حافظه‌اش را از دست داد. او باشندۀ شهر کندز است. زرمینه می‌گوید، ۱۳ ساله بود که در جنگ‌های کندز از ناحیۀ سر و پا آسیب جدی دید و بعداً از سوی یک شخص به ولسوالی خان‌آباد انتقال داده شد.

او می‌گوید: «جنگ که شد، من زخمی شدم. در قسمت‌های رانم جایی چره است. بعد نمی‌فهمیدم یک مرد مرا برد به خان‌آباد، آن‌جا مرا کلان کرد. در ۱۳ ساله‌گی مرا به شوهر داد. حالا نمی‌دانم در زمین هستم یا در آسمان. من نه نام پدر خود را به یاد دارم و نه از مادر خود را. هیچ یادداشت در زهنم نیست. پارسال یک دخترکم چرۀ راکت خورد، بعد به یادم آمد که من هم همین قسم حادثه را سپری کرده بودم. حالا من زیاد افسوس می‌خورم. اگرچه صاحب فرزند هم که هستم، می‌خواهم اقاربم پیدا شوند.»

به گفتۀ زرمینه، فردی که او را به عنوان فرزند در ولسوالی خان‌‌آباد نگه‌داری می‎‌کرد، انسان مهربانی بود و چند بار به‌خاطر جست‌وجو و دریافت خانواده‌اش به مرکز کندز آمد، اما از ین‌که زرمینه حافظۀ خود را از دست داده بود و نشانی دقیقی به یاد نداشت، نتوانست خانواده‌اش را پیدا کند.

زرمینه می‌افزاید که اکنون پدرخوانده‌اش هم در خان‌آباد درگذشته است و او بی‌کس‌وکوی با شش فرزندش (دو پسر و چهار دختر) مانده‌اند. به گفتۀ او، همسرش دو سال پیش در جنگ کندز کشته شد و حالا در یک حویلی کرایی با برادر همسرش زنده‌گی می‌کند.

او می‌گوید، جنگ حافظۀ دوران کودکی‌اش را شست‌وشو کرده و دچار اختلال‌های روانی و افسرده‌گی شده است و حالا نمی‌داند که پدر، مادر یا اقاربی دارد یا خیر؟ زیرا او هیچ‌کسی را به یاد ندارد.

زرمینه در حالی ‌که اشک از چشمانش جاری‌ست و گلویش بغض دارد، خواستار انعکاس روی‌داد تلخ زنده‌گی‌اش شده تا اقاربش او را بشناسند و نزدش بیایند.

مدینه، دختر سیزده‌سالۀ زرمینه می‌گوید که در وضعیت دشوار زنده‌گی به سر می‌برند. به گفتۀ او، سال گذشته در پی اصابت هاوان بر خانۀشان، خواهر ۵ ساله‌اش از ناحیۀ دست زخم برداشت.

مدینه می‌افزاید، مادرش هروز به‌خاطر این‌که هیچ‌ چیزی دربارۀ گذشته‌اش به‌ یاد ندارد، گریه می‌کند. او هم‌چنان می‌گوید که انتظار پیداشدن اقارب مادرش را دارد تا از این دشواری‌های زنده‌گی نجات یابند.

ذبیح‌الله مجیدی، مسئول مرکز رسانه‌یی در کندز داستان زنده‌گی زرمینه را خیلی دردناک می‌داند و می‌گوید که آن‌ها اکنون یک مقدار کمک‌های ابتدایی چون مواد خوراکی، البسه و مواد صحی را برای‌شان فراهم کرده‌اند. به گفتۀ آقای مجیدی، آنان تلاش می‌کنند تا خانوادۀ اصلی زرمینه را پیدا کنند و این خانواده را از بی‌کسی نجات دهند.

جنگ و پیامدهای ناگوار آن سال‌های متمادی از مردم قربانی گرفته و زرمینه، نمونه‌یی از آسیب‌دیده‌گان این پدیده است.