امروز (دوازدهم جون برابر با بیست‌ودوم جوزا)، روز جهانی مبارزه با کار کودکان است؛ اما با افزایش فقر، رقم کودکان کارگر در افغانستان نیز رو به افزایش است.
شاکر، کودک ۱۴ ساله‌یی که سال‌ها می‌شود در شهر کابل دست‌فروشی می‌کند، می‌گوید سه برادر دارد و هم‌راه برادرانش با رنگ‌کردن کفش و دست‌فروشی، مصارف خانۀشان را تأمین می‌کنند. او میافزاید: «پنج یا شش سال می‌شود کار می‌کنم، خُرد بودم کارکردن در بیرون را شروع کردم.»
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
در کنار این، مطیع‌الله، کودک ۱۰ ساله‌یی که مصروف رنگ‌کردن کفش‌های مردم است، مسئولیت دارد با اجرای کارهای شاقه مقدار پولی به خانه‌اش تهیه کند. مطیع‌الله می‌گوید که همه‌روزه دست‌کم پول پنج قرص نان خشک را کمایی می‌کند.
او میافزاید: «۱۰ ساله هستم، در شهر بوت‌پالشی می‌کنم، روزانه ۵۰ تا ۶۰ افغانی پیدا می‌کنم و باید هر روز پنج دانه نان خانه ببرم.»
از سویی هم، یارمل و حکمت، دو کودک ۱۲ ساله‌اند که در جاده‌های شهر کابل بوتل جمع می‌کنند و با پول به‌دست‌آمده از فروش بوتل، در مصارف خانه و کرایۀ خانه‌شان سهم می‌گیرند. این دو کودک می‌گویند که خسته از کار اند و امید دارند تا شرایط بهتر در کشور حاکم شود و آنان بتوانند با درس و آموزش به آرزوهای‌شان برسند.
یارمل می‌گوید: «بوتل جمع می‌کنم، روزانه ۷۰ تا ۸۰ افغانی پیدا می‌کنم. وضعیت خراب است، حالا همه غریب شده، من هم مجبور هستم به‌خاطری که به کرایۀ خانه کمک کنم کار می‌کنم. آرزو دارم کار نکنم و درس بخوانم و در آینده داکتر/پزشک شوم.»
این کودکان از جملۀ ۱۰ هزار کودکانی‌اند که در جاده‌های شهر کابل مصروف کارهای شاقه‌‌اند، اما گفته می‌شود این رقم رو به افزایش است و شمار کودکان کار پس از تحولات پسین در کشور زیاد شده است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
اسدالله فرقانی، فعال مدنی، در این باره می‌گوید: «در جاده‌های شهر کابل وقتی می‌گردیم، تعداد زیادی کودکان خواهان کمک هستند، این وضعیت جامعه واقعاً دردناک است، متأسفانه راهکار عملی هم برای حل این معضل وجود ندارد.»
وزارت کار و امور اجتماعی که نهاد دولتی پالیسی‌ساز برای رسیده‌گی به این معضل اجتماعی‌ست، به پرسش ما در این باره می‌گوید که حرفی برای گفتن ندارد. با وجود قانون و طرزالعمل‌ها برای حقوق کودکان، کودکان افغانستان هم‌چنان در وضعیت نگران‌کننده قرار دارند.
