شماری از شهروندان افغانستان که سالها با سربازان خارجی کار کردهاند، میگویند که برای خروج آنان از کشور تلاشی صورت نگرفته است و آنان از این روند بازماندهاند. آنان میافزایند که بارها با مسئولان و نهادهای وابسته تماس گرفته و خواستار همکاری شده؛ اما پاسخی دریافت نکردهاند.
یک تن از شهروندان افغانستان که نخواست هویتش فاش شود، به سلاموطندار میگوید، «نزدیک به ۱۰ سال میشد که با ناتو کار میکردم، با آغاز روند خروج تمام کشورها گفتند که ترجمانها و کارمندان محلی را با خود میبریم. خودم چند بار با بسیار مشکل رفتم و به مقامات بالا ایمیل کردم. عریضۀ خود را به نهاد مهاجرت، به خود ناتو، به سفارت و به وزارت خارجه فرستادم؛ اما جواب دریافت نکردم.»
سلاموطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
شهروندان افغانستان بازمانده از روند خروج میگویند، شماری از کسانی که توانستهاند از کشور بیرون شوند واجد شرایط نبودند و براساس روابط و پشتیبانی مقامها شامل این روند شدند. آنان با ابراز نگرانی میگویند که با تهدیدهای جدی روبهرو اند و از سوی طالبان مورد خشونت هم قرار گرفتهاند.
یک تن از شهروندان همکار سربازان خارجی میگوید، «کسانی بودند که حمایتگر داشتند؛ کسانی که همراهشان همکاری میکرد، داخل میدان میبرد شان یا زنگ میزد و نامشان را میداد. چنین امکان داشت، دیگر همراه ما کسی نبود، کسی حمایت ما نکرد.»
یک تن دیگر از شهروندان همکار سربازان خارجی نیز میگوید، «روزهای اول بسیار تماسها دریافت کردم، شمارهها را بلاک کردم، عکسها پیشم است. یکی دو بار مرا قوماندانی/فرماندهی خواسته بودند، چند بار شلاق زدند، قنداق زدند، سرم را کل کردند.»
سلاموطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
آگاهان سیاسی به این باور اند که غافلگیری دولت از سقوط نابههنگام کابل بهدست طالبان، سبب شد روند خروج به گونۀ نامنظم و سریع انجام شود.
اکرم عارفی، آگاه سیاسی میگوید، «شلوغی، بیبرنامهگی و بینظمی به گونهیی شد که همهگی جا ماندند. بنا بر این، برنامۀ خروج کامل صورت نگرفت و بخش عمدهیی از کسانی که خارج میشدند، نشدند و منظم کامل و همهجانبه نبود.»
با تسلط کامل طالبان بر افغانستان، روند خروج نظامیان و شهروندان خارجی و نیز همکاران آنان در افغانستان شدت گرفت و این روند در پایان ماه آگست امسال پایان یافت. در این مدت، بیش از ۱۰۰ هزار تن به بیرون از افغانستان منتقل شدند.