پارلمان اتحادیۀ اروپا گفت‌وگوهای صلح بین‌الافغانی را راهی برای ختم جنگ در افغانستان می‌خواند و تأکید می‌کند که بدون آتش‌بس، این گفت‌وگوها بی‌معنا خواهد بود.
پتراس اشتراویچس، رئیس کمیتۀ روابط با افغانستان در پارلمان اتحادیۀ اروپا در گفت‌وگوی ویژه با لیلما سدید، خبرنگار بین‌المللی می‌گوید که کمک مالی خویش را برای حکومتی که نظام افراطی داشته باشد، ادامه نمی‌دهند و خواستار حفظ دستاوردهای نزدیک به دو دهۀ گذشته در افغانستان‌اند.
با این حال، این مقام پارلمان اروپا، از افزایش خشونت‌ها در افغانستان ابراز نگرانی می‌کند و کاهش خشونت‌ها را برای ایجاد حسنِ نیت مهم می‌خواند.
رئیس کمیتۀ روابط با افغانستان در پارلمان اتحادیۀ اروپا می‌گوید: «ما باور داریم که گفت‌وگوهای صلح راه درست برای رسیدن به صلح پایدار است، نه فقط آتش‌بس. اگر گفت‌وگوهای صلح با حسنِ نیت به پیش برود، نیازی به آتش‌بس نخواهد بود. مردم افغانستان پس از چهار دهه جنگ‌های داخلی ویران‌گر، خشونت و رنج‌های فراوانی که از هراس‌افگنی دیده‌اند، نگران‌اند. من آرزو دارم این نسل شاهد صلح پایدار و همه‌گیر مبتنی به توافق سیاسی محکم میان همه گروه‌های درگیر باشند، نه فقط برای شماری از افراد که باز هم درگیری ادامه داشته باشد.»
کلیر دیلی، عضو پارلمان اتحادیۀ اروپا که در کمیتۀ روابط با افغانستان کار می‌کند، نیز می‌گوید که طالبان باید از خشونت دست بردارند؛ زیرا گفت‌وگوهای صلح بدون تأمین آتش‌بس معنایی ندارد.
خانم دیلی خواهان نقش پُررنگ زنان در روند صلح است و تأکید می‌کند که هنوز ذهنیت طالبان نسبت به زنان تغییر نکرده است.
کلیر دیلی می‌گوید: «خشونت بیشتر از هر زمان دیگر افزایش یافته است و طالبان از صحبت‌کردن با زنان انکار می‌کنند. اگر دستاوردهای این دو دهه حفظ نشود و دختران به مکتب نروند، یا زنان نتوانند به کار یا بیمارستان بروند، پس ما به عقب برمی‌گردیم. من باور دارم و این روند صلح از برخی جهت‌ها فقط در مورد صحبت‌کردن است، بس.»
خانم کلیر می‌افزاید که هیچ کشوری خواهان برگشت امارت اسلامی نیست، به‌جز پاکستان. او می‌گوید که جامعۀ جهانی و اتحادیۀ اروپا باید فشار ایجاد کند تا نام‌های رهبران گروه طالبان از فهرست تحریم‌ها حذف نشود.
به گفتۀ او، پاکستان نیز به دلیل پشتی‌بانی از طالبان باید زیر فشار قرار گیرد.
این دیپلومات با تجربه و سیاست‌مدار کهنه‌کار پارلمان اتحادیۀ اروپا می‌گوید، به این باور است که آتش‌بس باید یک شرط اساسی برای گفت‌وگوهای صلح باشد.
آقای پتراس می‌گوید که از طالبان جدی می‌خواهد آتش‌بس را بپذیرند؛ زیرا گفت‌وگوها بدون عدم تحقق توافق آتش‌بس نتیجه‌یی نخواهد داشت.
او می‌گوید، طالبان باید به آینده نگاه کنند نه به عقب. به گفتۀ او، طالبان نمی‌توانند همه دستاوردها را از بین ببرند.
آقای پتراس می‌گوید: «ناتو و اتحادیۀ اروپا در این دو دهه میلیاردها دالر برای بازسازی و ثبات افغانستان پرداختند، هزاران زن و مرد ما در آن کشور جان باختند، این همه برای بهبود زنده‌گی سیاسی و اقتصادی در افغانستان هزینه شده است؛ ولی برای ادامۀ حضور ما، شروط جدی وجود دارد. باید توافق صورت بگیرد که هیچ کمکی برای قانون شرعیه یا شریعت صورت نخواهد گرفت. طالبان به حقوق زنان، حقوق بشر و حقوق کودکان باید احترام بگذارند. ما می‌خواهیم که زنان جای‌گاه خوبی در جامعه داشته باشند و کودکان به مکتب بروند و حق آزادی داشته باشند. ما خواهان یک افغانستان متمدن و آزاد با آیندۀ خوب هستیم.»
در حالی که هیأت‌های گفت‌وگوکنندۀ صلح پس از ماه‌ها رای‌زنی در دوحه، پایتخت قطر بدون دستاوردهای چشم‌گیری محل اقامت‌شان را برای سه هفته ترک کردند، نماینده‌گان پارلمان اروپا از افزایش خشونت‌ها در این کشور نگران‌اند و حسن نیت در این روند را مهم می‌دانند. آنان از طالبان می‌خواهند که خشونت‌ها را کاهش دهند.
خانم کلیر می‌گوید که در صورت ادامۀ کمک‌ها، انتظار دارند زیربناها ساخته شود و کمک‌های مالی به گونۀ شفاف به مصرف برسد و مقام‌ها پاسخ‌گو باشند.
به گفتۀ او، نباید پول را برای دزدان سپرد، این بدان می‌ماند که روباه را بگوییم از مرغ‌ها مراقبت کند؛ زیرا این کار سبب افزایش فساد در آن کشور می‌شود.
خانم کلیر می‌گوید: «کمک بیش از ۱۳ میلیارد دالری برای کشوری مانند افغانستان رقم خیلی زیاد است، اما نباید مقامات آن را حیف‌ومیل کنند و بی‌خیال بگذارند.»
آقای اشتراویچس می‌گوید: «در کنفرانس ژنوا کمک‌های سخاوت‌مندانۀ اتحادیۀ اروپا نمایان‌گر پشتی‌بانی ما از حکومت متمدن است، نه برای ساختن حکومت شریعتی که به آزادی‌های اساسی مردم احترام گذاشته نشود؛ زیرا مردم می‌خواهند به موفقیت بزرگی برسند.»
کنفرانس اقتصادی و رفاه افغانستان در ۲۳ و ۲۴ ماه نوامبر سال روان میلادی در شهر ژنوا، پایتخت سوئیس برگزار شد و با اشتراک بیش از ۷۰ کشور و ۲۵ نهاد بین‌المللی تعهد کمک بیش از ۱۳ میلیارد دالر برای چهار سال آینده به افغانستان داده شد.
