امروز (یکشنبه، ۲۹ عقرب/۲۰ نومبر) برابر با روز جهانی کودکان است. هم‌زمان با این روز، مسئولان صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، می‌گویند که بیش از ۱۵ میلیون کودک در افغانستان و کشورهای جنوب آسیا، به کمک‌های فوری انسانی نیاز دارند.
سام مورت، رییس بخش ارتباطات، پشتیبانی و مشارکت مدنی یونیسف، در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گوید که کودکان افغانستان در خط نخست نیازمندی‌های بشردوستانه قرار دارند.
او، می‌افزاید: «نیازهای افغانستان به کمک‌های بشردوستانه در حال افزایش است و متأسفانه کودکان افغانستان در خط نخست این نیازمندی‌ها قرار دارند. یونیسف از این که بیش از ۱۵ میلیون کودک [در افغانستان و کشورهای جنوب آسیا] به کمک‌های فوری انسانی نیاز دارند، به شدت نگران است.»
به گفته‌ی سام مورت، این نیازمندی‌ها شامل غذا، مراقبت‌های بهداشتی مانند واکسین ضد بیماری‌های ساری و نیازمندی به آب آشامیدنی است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
خانم مورت، با اشاره به سردی هوا، می‌گوید که کودکان در خانه به گرما نیاز دارند، به ویژه در زمستان که دمای هوا به شدت کاهش می‌یابد. او، هم‌چنان می‌افزاید: «آن‌ها نیاز دارند به مکتب بروند، نه تنها برای این که بیاموزند و آینده‌ی خود را بسازند؛ بل که باید بتوانند با دوستان خود بازی کنند و به مراقبت‌های بهداشتی از جمله بهداشت روانی نیز، دست‌رسی داشته باشند.»
از ۱۹۵۴ به این سو، همه‌ساله از ۲۰ نومبر زیر نام «روز جهانی کودکان» بزرگ‌داشت می‌شود. هدف از بزرگ‌داشت از این روز، این است که در سطح جهان برای بهبود وضعیت کودکان تلاش شده و برای دیگران آگاهی داده شود که از آن‌ها نگه‌داری بهتری کنند.
صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد، ابراز امیدواری می‌کند که هم‌راه با حکومت امارت اسلامی، برای بهبود زندگی دختران و پسران افغانستان، بیشتر کار کند. این در حالی است که هزاران کودک در افغانستان به دلیل ناداری، از جهان کودکانه‌ی شان دور شده و ناچار اند بار تأمین نیازهای خانواده‌‌های شان را به دوش بکشند.
مروه، دختر خردسالی که روزش را با تکدی‌گری در شهر می‌گذراند، می‌گوید: «پدرم معلول است و توان کار را ندارد و من مجبورم که برای تأمین نفقه‌ی خانواده‌ی پنج نفری تلاش کنم و روزانه کم‌تر از ۱۰۰ افغانی عاید می‌کنم و آن را نفقه‌ی خانواده‌ی خود می‌کنم.»
زندگی تنها بر مروه سخت نگرفته؛ هزاران کودک دیگر نیز مانند او، ناچار اند دشواری‌های زیستن در افغانستان را متحمل شوند و بی‌هیچ دورنمای روشنی، به نفس‌کشیدن ادامه دهند.
زبیر، کودکی که با واکس‌زدن کفش‌های مردم در سطح شهر، نان درمی‌آورد، می‌گوید: «بوت‌پالشی می‌کنم؛ پدرم کراچی دارد و روزها دست خالی به خانه می‌آید. من که ۱۰ ساله و پسر کلان خانواده هستم، باید برای پیداکردن نفقه‌ی خانواده تلاش کنم.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
بر اساس آمار وزارت کار و امور اجتماعی دولت پیشین، سه میلیون و ۷۰۰ هزار کودک کار در افغانستان وجود داشت که دو میلیون و ۱۰۰ هزار آن‌ها با کارهای شاق درگیر بوده اند.
با این حال، یونس صدیق، مسئول ارتباطات و روابط عامه‌ی وزارت کار و امور اجتماعی حکومت کنونی، به سلام‌وطندار می‌گوید که ۷ تا ۱۰ هزار کودک نیازمند را مورد پشتیبانی قرار می‌دهند.
او می‌افزاید: «از ۷ تا ۱۰ هزار کودک که بدون سرپرست اند یا کودکانی اند که در معرض خطر جدی قرار دارند، از سوی وزارت کار و امور اجتماعی مورد حمایت قرار گرفته اند و در مرکزهای حمایتی این وزارت بودوباش دارند.»
هرچند افغانستان کنوانسیون حقوق کودکان را امضا کرده است، اما کودکان در این کشور با شرایط دشواری روبه‌رو اند و بیشتر شان امنیت غذایی ندارند و شماری زیادی هم از امنیت بهداشتی و آموزشی محروم اند.
