شماری از کارگران روزمزد در پایتخت، می‌گویند که به دلیل بی‌کاری و ناداری، ناچار شده اند برای تأمین نیازهای زندگی، لوازم خانه‌ی خود را بفروشند. آن‌ها، می‌افزایند که به دلیل ناتوانی در تهیه‌ی مواد خوراکی اولیه، ناچار اند شب‌وروز شان را با نان خشک بگذرانند.
هادی، باشنده‌ی شهر کابل، می‌گوید که شغلی ندارد و روزانه تنها با رنگ‌کردن کفش‌های شهروندان، تا ۶۰ افغانی درآمد دارد که برای تأمین نیازهای خانواده‌اش کافی نیست. او می‌افزاید: «کاروبار هیچ نیست، ۵۰ تا ۶۰ افغانی بیشتر درآمد ندارم. فرش، ظرف و تلویزیون، همه را به نیم قیمت فروختم. هیچ کاروبار نیست. همین حالا هم ۳۰ تا ۴۰ هزار قرض‌دارم.»
سلام‌وطندار را در شبکه‌ی «ایکس» دنبال کنید
بهرام‌علی، دیگر باشنده‌ی کابل که با کارگری زندگی‌اش را می‌گذراند، می‌گوید که به دلیل ناتوانی در خرید مواد خوراکی مورد نیاز خانواده‌اش، ناچار شده است فرش و ظرفش را بفروشد. او می‌گوید: «بی‌کاری خیلی زیاد است. در هفته یک یا دو روز بیشتر کار پیدا نمی‌توانم. برای این که دست ما پیش کسی دراز نشود، مجبور شدم ظرف و فرش را فروختم.»
در دو سال گذشته، بی‌کاری و گسترش دامنه‌ی ناداری، سبب شده است که بیشتر شهروندان برای فراهم‌کردن مواد خوراکی اولیه به مشکل بخورند و شماری هم از سر ناچاری، وسایل خانه‌ی شان را به بهای ناچیز بفروشند.
میلاد، کهنه‌فروش در دهبوری شهر کابل، می‌گوید که روزانه مردان و زنان زیادی برای فروختن اسباب خانه‌ی شان به فروش‌گاه او مراجعه می‌کنند. «مردم همه چیز را می‌فروشند. بیشتر اجناس خانه، ظرف، کَوچ، فرش و قالین، همه را به یک قیمت خیلی کم می‌فروشند.»
برنامه‌ی جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP)، نیز به تازگی با پخش ویدیویی در حساب کاربری «ایکس» خود، با نگرانی از کاهش توانایی خرید شهروندان، گفته است که آن‌ها ناچار شده اند لوازم خانه‌ی شان را بفروشند.
جان آیلیف، مدیر بخش آسیا و اقیانوسیه‌ی برنامه‌ی جهانی غذا، می‌گوید: «در این جا غذا در بازار وجود دارد؛ اما مردم کمی توان‌مندی خرید آن را دارند. بسیاری از آن‌ها دارایی‌های خود را فروخته اند؛ زیرا پس‌انداز شان را تمام کرده اند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
از سویی هم، صفی‌الله، مسئول یکی از عمده‌فروشی‌های مواد خوراکی در شهر کابل، می‌گوید که توانایی خرید مشتریانش، بیشتر از ۱۰ برابر کاهش یافته است. او می‌افزاید: «وقت‌ها مثلاً یک خانواده یک بوجی برنج می‌برد، حالا همان یک بوجی به یک یا دو کیلوگرام رسیده است یا یک بوجی آرد را می‌بردند که حالا نیم سیر می‌برند؛ بسیار روی قیمت‌ها هم چانه می‌زنند. توان‌مندی ندارند.»
با این حال، برنامه‌ی جهانی غذا، می‌گوید در حالی که نیازمندی شهروندان افغانستان افزایش یافته، از دو ماه پیش، کمک‌های این نهاد برای ۸۵ درصد نیازمندان متوقف شده است. به گفته‌ی این برنامه، افغانستان اکنون یکی از ۱۰ کشوری است که یک میلیون شهروند آن از سطح اضطراری گرسنگی رنج می‌برند.
