علی‌احمد، یکی از صدها بی‌جاشدۀ داخلی در بادغیس است. او که در کمپ/اردوگاه مهاجران این ولایت زنده‌گی می‌کند، می‌گوید که روزانه انتظار لقمه‌نانی را می‌کشد تا شکم فرزندانش را سیر کند.
علی‌احمد پنج فرزند خُرد و بزرگ دارد. او می‌گوید که جنگ‌های گذشته، خشک‌سالی و تحولات پسین در کشور، تمام داروندارش را از او گرفته است و هم‌اکنون در وضعیت بدی اقتصادی زنده‌گی می‌کند.
علی‌احمد هشدار می‌دهد که اگر به وضعیت بی‌جاشده‌گان در بادغیس رسیده‌گی نشود، در آیندۀ نزدیک گواه فاجعۀ انسانی خواهند بود. «… زمین داشتیم فروختیم؛ یعنی هیچ چیزی نداریم. یک خانه داشتیم، او هم در طی سه سال ویران شد.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
بی‌بی‌ماه، دیگر بی‌جاشدۀ داخلی در بادغیس، می‌گوید که شوهرش بیمار است و هیچ غذایی هم برای خوردن در خانه‌اش ندارد. او خواهان کمک‌های فوری بشردوستانه از سوی نهادهای ملی و بین‌المللی‌ست.
بی‌بی‌ماه می‌افزاید، «همین حالا که هیچ چیزی نداریم، هیچ آرد نداریم، کم‌وبیش آرد که همین خانه‌ها به ما کمک کرده بود، خلاص شد. یک تنور آرد از خانه‌ها خیر ببیند همین نماینده جمع کرده خمیر کردیم تا بچه‌هایم بخورند. همین‌که خلاص شد، خلاص است دیگر نداریم.»
در همین حال، مولوی بازمحمد سروری، عضو فرهنگی امارت اسلامی در بادغیس می‌گوید که آنان در هماهنگی با نهادهای این ولایت، به وضعیت خانواده‌های بی‌جاشده رسیده‌گی می‌کنند.
سلام‌وطندار را در اینستاگرام دنبال کنید
براساس گفته‌های مسئولان در بادغیس، بیش از ۱۳ هزار خانوادۀ بی‌جاشده در این ولایت وجود دارند که در وضعیت دشوار زنده‌گی می‌کنند.
