شماری از باشندگان دره‌ی غوربند پروان، با گلایه از رکود صنعت گلیم‌بافی در این ولایت، می‌گویند که از چندی به این سو، بازاری برای فروش گلیم وجود ندارد و در صورت دوام وضعیت کنونی، این صنعت در پروان از بین خواهد رفت.
گلیم، نوعى فرش دست‌باف است که از پشم و پنبه و همین گونه، از پشم و موی بز تهیه می‌شود و شهرت ملی دارد. باشندگان بومی دره‌ی غوربند پروان، از سال‌های دور به این سو، در کنار کشاورزی و مال‌داری، با صنعت گلیم‌بافی سرگرم کار اند و از این طریق بخشی از هزینه‌های زندگی شان را تأمین می‌کنند.
عبدالحفیظ ۵۰ ساله، از روستانشینان دره‌ی «قمچاق»، می‌گوید که کاهش مال‌داری و افزایش بهای مواد اولیه‌ی گلیم، سبب شده است که این صنعت در غوربند با رکود روبه‌رو شود.
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
او می‌افزاید: «حالا خشک‌سالی است، مال‌داری کم و مواد قیمت شده است. کار ما تقریباً از کار افتاده و مردم گلیم نمی‌بافند. این کار بسیار خوب است؛ چون برای جلوگیری از رطوبت ۱۰ برابر از قالین‌های خارجی بالاتر است. وقتی مواد از خود مال‌دار نباشد و از بازار سیاه بخرد، برایش گران تمام می‌شود. حکوت باید کمک کند و به ما قرضه‌های کوچک بدهد تا مال‌داری رشد کند و این صنعت از بین نرود.»
عبدالله، باشنده‌ی روستای «قول‌خول» ولسوالی سیاه‌گرد پروان، نیز می‌گوید: «چند سال شده که صنعت گلیم‌بافی در دره‌ی غوربند به ویژه ساحه‌های هزاره‌نشین سقوط کرده است؛ با وجود این که در بازار طرف‌داران خوبی داشت. در روستای ما (قول و خشکک)، مردم بیشتر از همین طریق پول به دست می‌آوردند و دلیلش این است که مواد خامش قیمت است و برای فروش، بازار ندارد. واردات گلیم‌های بیرونی تأثیر بسیاری بر تولید و بازار این صنعت داشته است. از حکومت کنونی می‌خواهیم که برای فروش این صنایع دستی بازار را تنظیم و به بافندگان زمینه‌ی قرضه‌های کوچک را فراهم کند.»
عظم‌الدین، یک تن دیگر از باشندگان دره‌ی غوربند، تغییر در نسل گوسفندان در این دره را، عامل اصلی رکود صنعت گلیم‌بافی عنوان می‌کند.
او می‌افزاید: «گوسفندهایی که سابق از پشمش گلیم تهیه می‌شد خوب بود؛ حالا همان‌ها تغییر کرده، گوسفندهای نسل نو (قانغراتی) آمده که بسیاری شان پشم خوب ندارند و برای یک_دوم مردمی که حالا گلیم می‌بافند، قیمت تمام می‌شود؛ مثلاً یک قالین را دو هزار افغانی از بازار می‌خرند؛ اما قیمت یک گلیم در آن جا از ۸ تا ۱۰ هزار افغانی کم‌تر تمام نمی‌شود.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
با این همه، عبدالغفار رووفی، آمر فرهنگ و گردش‌گری ریاست اطلاعات و فرهنگ پروان، مشکلات اقتصادی، واردشدن گلیم و قالین از دیگر کشورها و نبود بازار مناسب برای فروش گلیم وطنی را، از دلیل‌های عمده‌ی رکود این صنعت عنوان می‌کند.
او به سلام‌وطندار می‌گوید: «یکی از مهم‌ترین صنعت‌های بافند‌گی در پروان، گلیم‌بافی بود و ما این را می‌پذیریم که این صنعت در حال رکود است. ریاست اطلاعات و فرهنگ تلاش می‌کند که این صنعت دیرینه‌ی مردم دوباره احیا شود. ما و نهادهای حمایت‌کننده باید از کار آنان حمایت کنیم و باید تولیدات صنایع دستی این ولایت را معرفی کنیم. هم‌چنان به وزارت اطلاعات و فرهنگ برای ایجاد مارکت به آنان پیشنهادهایی داریم که این باشندگان را برای دریافت قرضه‌های کوچک معرفی کنیم.»
این در حالی است که آگاهان بخش صنعت، پشتیبانی از گلیم‌بافی که معرف فرهنگ بومی کشور است را مهم می‌دانند و می‌گویند که حکومت باید برای ترویج استفاده از آن، برنامه‌هایی را روی دست بگیرد.
