در قلب افغانستان، در منطقه‌ی «کوتل خیرخانه»ی شهر کابل، نزدیک به ۳۰۰ خانواده از قوم «جوگی» بدون ابتدایی‌ترین امکانات برای زندگی، در چادرها و شرایط دشوار زندگی می‌کنند. زنان و دختران قوم جوگی با ناداری شدید، تبعیض اجتماعی، دست‌رسی‌نداشتن به خدمات بهداشتی و آموزشی، ازدواج‌های زودهنگام و فشارهای گوناگون اجتماعی، روبه‌رو اند.
پس از گردآوری تکدی‌گران زن از سوی امارت اسلامی، اکنون، زنان با روش‌های تازه‌ای به تکدی‌گری در شهر کابل، رو آورده اند. شماری از این زنان، چند بسته قلم، شماری خریطه‌های پلاستیکی و شماری دیگر هم چند بسته ماسک با خود دارند و به بهانه‌ی فروش آن، از ره‌گذران درخواست کمک می‌کنند.
در میان نیازهای اساسی و ابتدایی انسان‌ها، خوردن، نخستین نیاز انسانی است؛ نیازی که تا برآورده نشود، نمی‌توان به چیز دیگری اندیشد یا دنبال سیرکردن نیاز دیگری رفت. انسان، مادامی که نفس می‌کشد، به خوردن‌ونوشیدن نیاز حتمی دارد؛ نیازی که این روزها برای شمار زیادی از باشندگان افغانستان، از راه‌های ساده و بی آن که ناچار به زیرپاگذاشتن حرمت نفس شان باشند، برآورده‌شدنی نیست.
در حالی که از فرمان رهبر امارت اسلامی مبنی بر گردآوری تکدی‌گران و پرداختن تنخواه ماه‌وار به آن‌ها، بیش‌تر از دو ماه می‌گذرد، شماری از تکدی‌گران در شهر کابل از دریافت‌نکردن تنخواه و منع تکدی‌گری از سوی نیروهای امارت اسلامی، شکایت دارند.
ناداری و فقر می‌تواند پیامدهای بسیاری به‌دنبال داشته باشد که تکدی‌گری برآیند قابل لمس آن است و با گذشت زمان، در حال گسترش است. شهر پُر است از گدایانی که از بام تا شام دست به دامان شهروندان هستند تا پولی به‌دست بیاورند.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
