ایالات متحده‌ی امریکا و امارت اسلامی چهار سال پیش از امروز، پس از گفت‌وگوهای طولانی توافق‌نامه‌ای را در دوحه، پایتخت قطر امضا کردند. بر مبنای آن چه تا کنون از این توافق‌نامه بیرون داده شده است، این توافق‌نامه خروج نیروهای خارجی از افغانستان، قطع ارتباط امارت اسلامی با گروه‌های مسلح هراس‌افکن، آغاز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی و تأمین آتش‌بس در افغانستان را شامل می‌شد.
ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی حکومت امارت اسلامی، به سلام‌وطندار می‌گوید امریکا که باید بر مبنای این توافق‌نامه با حکومت جدید افغانستان مانند یک حکومت رسمی به گونه‌ی عادی تعامل می‌داشت، این کار را نکرده؛ بل در این راستا موانعی را نیز ایجاد کرده است.
مجاهد می‌افزاید: «در تشریحات این توافق‌نامه گفته شده بود که امریکا با حکومت آینده‌ی افغانستان وضعیت نرمال/عادی به میان می‌آورد؛ در بازسازی افغانستان سهم می‌گیرد؛ از مجرای قانونی و منحیث یک کشور مستقل با افغانستان تعامل میداشته باشد و لیست‌های تحریم را از بین می‌برد که در آن جا نام بزرگان امارت اسلامی درج است؛ ولی متأسفانه به این‌ها عمل نشده است. تعامل نرمال نشده است، نام بیشتر بزرگان ما در لیست تحریم قرار گرفته، جلو به‌رسمیت‌شناسی امارت اسلامی گرفته شده و فشارهای اقتصادی روی دست گرفته شده است.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
در همین حال، کاخ سفید اعلام کرده که این توافق‌نامه به سود امارت اسلامی تمام و این حکومت قدرت‌مندتر شده و شریکان امریکا در افغانستان را تضعیف کرده است.
کارین ژان پی‌یر، سخن‌گوی کاخ سفید، شب گذشته در نشست خبری خود گفته است که امریکا از حکومت سرپرست افغانستان هم‌چنان می‌خواهد که به این توافق‌نامه متعهد باشد.
سخن‌گوی کاخ سفید، در این باره گفته است: «طالبان به تمام تعهدات خود در توافق‌نامه‌ی دوحه عمل نکرده اند؛ آنان باید مذاکرات با طرف‌های افغان را آغاز می‌کردند و یک حکومت فراگیر شکل می‌دادند؛ اما نکرده اند. ما تلاش داریم تا طالبان به تعهدات خود در توافق‌نامه‌ی دوحه عمل کنند و برای این هر روز تلاش ما جریان دارد.»
با این حال، آگاهان باور دارند که این توافق‌نامه نه تنها این که انتظارهای مردم افغانستان را برآورده نکرده؛ بل محتوای اصلی آن نیز از چشم مردم پنهان نگه داشته شده است.
محمود اضطرابی، آگاه مسائل سیاسی، در این باره می‌گوید: «از محتوای این مذاکرات هیچ کس به گونه‌ی درست خبر ندارد. مردم افغانستان که مستحق اصلی این قضیه هستند، باید از محتوای این گفت‌وگوهای خبر می‌بودند؛ تا امروز خبر نیستند.»
عبدالقدیر قانت، دیگر آگاه مسائل سیاسی، نیز در این باره می‌گوید: «پس از این که این توافق‌نامه امضا شد، مردم افغانستان امیدواری‌هایی از آن داشتند؛ اما متأسفانه به این امیدواری‌ها دست پیدا نکردند.»
بخش دیگر این توافق‌نامه، گفت‌وگوهای بین‌الافغانی بود که انتظار می‌رفت با این گفت‌وگوها حکومتی در افغانستان به میان آید؛ اما امارت اسلامی حکومت جمهوری را عامل برهم‌خوردن این گفت‌وگوها می‌داند.
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
از سویی هم، برخی از آگاهان به این باور اند که امارت اسلامی باید گفت‌وگوهایی را برای تشکیل یک حکومت فراگیر پس از به‌قدرت‌رسیدن راه‌اندازی می‌کرد تا افغانستان از انزوای سیاسی بیرون می‌شد.
محمدباقر محسنی، یکی دیگر از آگاهان مسائل سیاسی، در این باره چنین دیدگاهی دارد: «امارت اسلامی بر مبنای توافق‌نامه‌ی دوحه متعهد به این بود که در داخل افغانستان گفت‌وگوهای بین‌الافغانی شکل بگیرد و بر مبنای آن حکومت شکل بگیرد؛ اما اگر چنین کاری در افغانستان می‌شد، ما شاهد انزوای سیاسی افغانستان در عرصه‌ی بین‌الملل نمی‌بودیم.»
گفتنی است که توافق‌نامه‌ی دوحه منجر به سقوط نظام جمهوری و روی‌کارآمدن دوباره‌ی امارت اسلامی شد؛ اما با گذشت بیشتر از دو سال از این تحول، کشورهای جهان هنوز آماده نشده اند حکومت سرپرست افغانستان را به رسمیت بشناسند.
