شماری از گاوداران در ولسوالی‌های دوردست پنجشیر، می‌گویند که استفاده از روش‌های سنتی برای بارورکردن گاوهای شان سبب شده است که دام‌های آنان نسل و فرآورده‌های شیری کم‌تری داشته باشند. آنان، می‌افزایند که با روش القاح مصنوعی گاوها و مزیت‌های استفاده از آن آشنایی ندارند.
گل‌میر، دام‌پرور در ولسوالی آبشار پنجشیر، می‌گوید که به دلیل آشنایی‌نداشتن با روش القاح مصنوعی دام‌هایش نسل و شیردهی خوبی ندارند. او می‌افزاید: «نسل گاوهای ما نورستانی است؛ این گاوها توان القاح مصنوعی را ندارند؛ نسل نورستانی جوجه‌‌اش کوچک و شیرش کم است. درباره‌ی روش‌های معیاری گاوداری به ما آگاهی داده نشده است.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
سیدشاه، دام‌پرور در ولسوالی دره‌ی پنجشیر، می‌گوید که آشنایی‌نداشتن با روش القاح مصنوعی سبب شده است که دامپروران درآمد قناعت‌بخش از این راه نداشته باشند. «اگر گاو زراعتی نتیجه‌ی خوب می‌دهد به ما مشورت‌دهی شود؛ به ما مشورت بدهند که کدام گونه دام نتیجه‌ی خوب می‌دهد که مردم استفاده کند و کار شان پیش‌رفت داشته باشد.»
این دامپروران، از ریاست زارعت، آبیاری و مالداری پنجشیر، می‌خواهند که زمینه‌ی فراگیری روش‌های معیاری دام‌پروری به ویژه القاح مصنوعی را برای آنان فراهم کند.
در سوی دیگر، فضل‌الله دیوبندی، رییس زراعت، آبیاری و مالداری پنجشیر، می‌گوید که آنان تلاش دارند روش اصلاح نسل دام‌ها از طریق القاح مصنوعی را به دامپروران آموزش دهند. به گفته‌ی او: «گاوهای شیری بیشتر از طریق القاح طبیعی بارور شده اند؛ امکانات القاح مصنوعی در ریاست زراعت موجود است؛ اما مردم نسبت به این روش کم علاقه هستند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
ملتان زرور، کارشناس دام‌پروری، می‌گوید که اگر روش القاح مصنوعی به دامپروران آموزش داده شود، درآمد آنان و میزان تولید فرآورده‌های لبنی افزایش خواهد یافت. او می‌افزاید: «القاح مصنوعی برای اصلاح نسل، ازدیاد محصولات و کنترل بیماری‌های حیوانی بسیار مفید است؛ دام‌داران در پنجشیر از القاح مصنوعی آگاهی ندارند؛ زمانی که القاح مصنوعی صورت گرفت باید برای دام‌ها غذای خوب تهیه شود تا جوجه‌های سالم به دنیا بیاورند.»
پنجشیر در شمال‌شرق افغانستان، از ولایت‌هایی است که بیشتر باشندگان آن به ویژه در بخش‌های دوردست سرگرم دام‌داری و دام‌پروری اند و از این راه نیازهای خوراکی و غیرخوراکی خانواده شان را تأمین می‌کنند.
