دفتر هم‌آهنگ‌کننده‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا)، گفته که از چهار میلیارد و ۶۰۰ میلیون دالر مورد نیاز برای کمک به افغانستان در سال روان میلادی، تنها توانسته است پنج درصد آن را تأمین کند.
در همین حال، بهمن یوسفی، استاد دانش‌گاه و پژوهش‌گر مسائل اقتصادی، می‌گوید که به دلیل رعایت‌نشدن حقوق زنان در افغانستان، جامعه‌ی جهانی از پرداختن به این کشور دل‌سرد شده است؛ چیزی که سبب شده کمک‌های مورد نیاز افغانستان، از سوی جهان تأمین نشود.
او می‌افزاید: «رعایت‌نشدن حقوق زنان و دختران در افغانستان، سبب شده که شماری از کشورها و جامعه‌ی جهانی، به نحوی از افغانستان دل‌سرد شوند. در سال ۲۰۲۱، ۱۸.۴ میلیون تن، در سال ۲۰۲۲، ۲۴.۴ میلیون تن و در سال ۲۰۲۳، ۲۸.۳ میلیون تن، به کمک‌های بشری نیاز مبرم داشتند که از آن جمله، ۲۰ میلیون تن با گرسنگی شدید روبه‌رو اند. این موضوع نشان‌دهنده‌ی این است که افغانستان، به لحاظ غذایی، سال بسیار سختی را در پیش رو خواهد داشت.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
اوچا، در حالی از تأمین‌نشدن ۹۵ درصد بودجه‌ی مورد نیاز کمک‌های بشری به افغانستان خبر می‌دهد که با گذشت هر روز، نیاز به این کمک‌ها در میان شهروندان، افزایش می‌یابد.
امید مهرزاد، کارمند ساحه‌ای یکی از سازمان‌های کمک‌رسان، می‌گوید: «با توجه به نبود بازار کار و خشک‌سالی‌های دوام‌دار در افغانستان، مردم به کمک‌های جامعه‌ی جهانی، وابستگی شدید دارند. در صورتی که این کمک‌ها متوقف شود، یقین دارم که افغانستان با بحران قحطی روبه‌رو خواهد شد که ممکن است این بحران، آسیب‌هایی به مردم افغانستان برساند.»
از سویی هم، طیبه، باشنده‌ی بامیان، با ابراز نگرانی از قطع کمک‌های انسان‌دوستانه در این ولایت، به سلام‌وطندار می‌گوید که برای نجات از گرسنگی، به این کمک‌ها نیازی جدی دارد. او می‌افزاید: «هنگامی که کمک بود، مشکل ما کمی برطرف می‌شد. آرد و روغنی که می‌دادند، هم خوب بود. از زمانی که کمک‌ها متوقف شده، بسیاری ما نگرانیم؛ نه برای مردان و نه برای زنان کار است. آخرین بار، در ماه حوت کمک گرفته بودیم.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
همین گونه، قربان، باشنده‌ی شهر نیلی، مرکز دایکندی، می‌گوید که او و خانواده‌اش برای نجات از گرسنگی، نیازمند کمک اند. او می‌افزاید: «کمک‌ها هم متوقف شد و ما بسیار متضرر شده‌ایم. روزگار ما تلخ است. نمی‌توانیم که نیازهای خانواده‌ی خود را برطرف کنیم. اگر کمک بیاید، بسیار خوب می‌شود و مردم منتظر همین هستند.»
با این همه، عبدالرحمان حبیب، سخن‌گوی وزارت اقتصاد، می‌گوید که رسیدگی به بحران اقتصادی افغانستان، بر افزایش تولید ناخالص داخلی افغانستان، تمرکز دارد. او می‌افزاید: «ما به کمک‌های خارجی اتکا نمی‌کنیم. کمک‌های خارجی، اول این که مقطعی است و دوم، راه حلی برای مشکل اقتصادی نیست. وزارت اقتصاد و همه‌ی وزارت‌ها، به منظور کاهش تدریجی میزان فقر، بر افزایش دوباره‌ی تولیدات ناخالص داخلی، تمرکز دارند.»
به دنبال روی‌کارآمدن امارت اسلامی و توقف کار پروژه‌های توسعه‌ای در افغانستان، دامنه‌ی ناداری گسترده‌تر شده و نیاز شهروندان به کمک‌های انسان‌دوستانه، افزایش یافته است؛ طوری که اکنون بیشتر از ۲۸ میلیون شهروند افغانستان، نیازمند کمک اند.
