فقر اقتصادی پدیدۀ شومی‌ست که نه‌تنها در ولایت کندز، بل در سطح کشور خانواده‌ها با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ پدیده‌یی که سبب شده است تا کودکان این خانواده‌ها با دستان نحیف و نازک‌شان دست به کارهای شاقه و سنگین بزنند.
شماری از این کودکان می‌گویند که آنان به‌جای آموزش به‌دلیل تأمین و کمک به اقتصاد خانواده‌های‌شان، مجبور به انجام کارهای شاقه‌اند. ایمل، یک تن از کودکان کارگر در شهر کندز است. او که ۱۲ سال سن دارد، از سه سال به این‌سو برای یافتن لقمه‌نانی مصروف کارهای شاق است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
ایمل می‌گوید: «دو سال می‌شود در کراچی رومی می‌فروشم، دیگر چه کنم؟ کسی دیگری نیست در خانه که کار کند. اول بی‌کار بودم، حالا کار می‌کنم.»
شفیق‌الله و قدرت‌الله، از دیگر هم‌راهان ایمل هستند. آنان نیز که کراچی دستی دارند، می‌گویند که برای تأمین مخارج خانواده‌های‌شان همه‌روزه بی‌وقفه تلاش می‌کنند.
این دو کودک کارگر می‌‌افزایند که شب‌وروز به کار و یافتن لقمه‌نانی فکر می‌کنند و با توجه به وضع موجود، نمی‌توانند درس بخوانند.
شفیق‌الله می‌گوید: «از صبح تا بیگاه کراچی‌رانی می‌کنم. روزانه ۱۰۰ و ۲۰۰ افغانی می‌ماند. در خانه کسی دیگر برای کارکردن نیست، من مجبورم کار کنم. از دولت می‌خواهم برای ما زمینۀ درس و تعلیم را مساعد کند.»
در همین حال، مطیع‌الله روحانی، رئیس اطلاعات و فرهنگ کندز، می‌گوید آنان برنامه‌یی را روی‌دست دارند که با عملی‌سازی آن، کودکان کارگر از روی جاده‌ها جمع‌آوری خواهند شد.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
آقای روحانی می‌افزاید که آنان در تلاش‌اند تا با همکاری برخی از مؤسسه‌ها و دیگر نهادهای کمک‌کننده، کودکان کار را زیر پوشش قرار دهند و زمینۀ آموزش را نیز به آنان فراهم کنند.
با آن‌که حضور کودکان کارگر در کنار جاده‌های کندز بحثی تازه نیست؛ اما شمار این کودکان با روی‌کارآمدن نظام جدید در کشور افزایش یافته است.
