شماری از زنان سختکوش در کارگاه کوچک جواهرسازی و زیورسازی «احمدی»، کنار هم گرد آمده اند و با مهارتهای خاصی که دارند، از سنگهای نتراشیده، پوشاکهای تزیینی میسازند.
در فضای صمیمانهای که در کارگاه زیورسازی احمدی در «شهرآرا»ی شهر کابل موج میزند، هر زنی سرگرم کاری است که برای ساختن زیور به آن نیاز است.
فریبا ابراهیمی که سرگرم کار در دستگاه برش است، میگوید: «تنها نانآور خانه هستم. میخواهم فرزندانم را به یک جایگاه برسانم؛ چرا که فرزندانم حس نکنند که پدر ندارند؛ کمبود پدر را باید حس نکنند.»
سلاموطندار را در تلگرام دنبال کنید
بانو ابراهیمی که مادر پنج فرزند است، بیشتر ساعتهای روزش را پشت دستگاه برش سنگ میگذراند تا بتواند در کنار ساخت جواهرات، برای فرزندانش نیز زندگی سالمی را فراهم کند.
او میافزاید: «سه سال در دبلیو.اف.پی [برنامهی جهانی غذای سازمان ملل متحد] کار کردم؛ بعد این کار به من مهیا شد. در دفتر بنیاد روپانی شروع به کار کردم؛ در این جا کار حکاکی را یاد گرفتم؛ بعد از آن شروع به همین کار کردم. میخواهم خودم به پای خودم ایستاد شوم.»
کارگاه، سنگهای مورد نیازش را از جاهای مختلف افغانستان تهیه میکند. فریبا ابراهیمی که یکی از مسئولان این کارگاه نیز است، در این باره میگوید: «بعضی از مردم هستند که از بدخشان برای ما سنگ میآورند؛ بعضی هم از تخار برای ما سنگ میآورند و همچنان از کوچهی انتیکفروشی هم خریداری میکنیم. هر جایی که نفر آشنا داشته باشیم، ما سنگ از آنها خریداری میکنیم.»
بخشی دیگر کار در کارگاه، پالشدادن به سنگهایی است که از زیر دستگاه برش رد میشود و مدینه رشیدی، مسئولیت آن را دارد. «ما میخواستیم که نشان بدهیم وقتی مردان این کار را کرده میتوانند، زنها هم میتوانند این کار را کنند. چرا ما همین کار را نکنیم؟ ما هم از مردان هیچ کمی نداریم.»
هرچند این کار برای مدینه سختیهای خودش را دارد؛ اما علاقه و نیاز هر دو، او را به انجام آن واداشته است. «زمانی که مکتبها بسته شد، من صنف نهم بودم؛ رژیم تغییر کرد؛ من در خانه بیکار بودم؛ حتا افسردگی گرفته بودم؛ دلم را تنگی میگرفت؛ گاهی روی حویلی میبرآمدم؛ گاهی خانهی یکی میرفتم؛ بسیار یک حالت روانی بد به من پیش شده بود.»
مدینه پس از بازماندن از مکتب و دو سال بیکاری، سرانجام به شغل فعلیاش کشانده شده و خود را در آن یافته است. «بعد از دو سال این جا وارد کار شدم؛ به کار سنگ و زیورآلات در این جا شروع به کار کردم و واقعاً در این کار که امروز ما میکنیم و امروز این کارهایی که ما یاد گرفتیم، پیشرفت کردیم. یک کار مردانه است و این واقعاً یک افتخار است به ما که یک بانوی افغان این قدر پیشرفت کرده است.»
سلاموطندار را در اکس دنبال کنید
بخشی از کار این زنان زرگری است؛ آنها سنگها را پس از برش و پالشدادن به شکل زیوری قابل پوشیدن درمیآورند.
زمیره احمدی، از مسئولان و یکی از زرگران در این کارگاه است که دو-سه سالی میشود سرگرم همین کار است. «زمانی که ما کار را شروع کردیم، هشت نفر بودیم. بعضی از خانمهایی که با ما در اول بودند، مشکلات خانوادگی داشتند. حالا چهار نفر در بخش زرگری هستیم و دو نفر در بحش حکاکی.»
زیورهایی که در این کارگاه کوچک تولید میشود، در کنار آفرینش و پخش زیبایی، روایتگر دشواریها و زخمهایی است که در این مسیر روی دست زنان در کارگاه مینشیند؛ زنانی که بر آن شده اند تا زیبایی بیافریند جای خوردن غصه در گوشهی اتاق.
