مسئولان بانک ملی خون افغانستان و شماری از شفاخانه‌های دولتی در کابل، می‌گویند که به علت کم‌بود خون تازه، بیشتر وقت‌ها کارمندان شفاخانه‌ها و بیمارداران، ناگزیر اند ساعت‌ها و حتا روزها، دنبال اهداکنندگان خون بگردند.
محمدناصر صادق، رییس بانک ملی خون افغانستان، آگاهی‌نداشتن مردم از اهدای خون، کم‌بود کارمند و موترهای جمع‌آوری خون را، از علت‌های اصلی کم‌بود خون در کشور عنوان می‌کند. او می‌گوید که هم‌اکنون تنها ۱۵ تا ۲۰ درصد شهروندان در کابل، به این بانک خون اهدا می‌کنند.
آقای صادق، می‌افزاید: «ما با کم‌بود خون تازه روبهرو هستیم و یگانه راه حل این مشکل، زیادشدن اهداکنندگان خون است. ما تنها ۱۵ تا ۲۰ درصد خون‌دهنده داریم که این‌ها هم تنها در مرکز اند. یک شخص به خاطر یکی از مشتقات خون حتا از هلمند به کابل می‌آید، این دردآور است.»
سلام‌وطندار را در شبکه‌ی «ایکس» دنبال کنید
رییس بانک ملی خون، هم‌چنان می‌گوید که این بانک هم‌اکنون برای جمع‌آوری خون تنها یک موتر در اختیار دارد و اگر امکانات آن‌ها افزایش یابد، مشکل کم‌بود خون تازه نیز رفع خواهد شد.
در همین حال، مسئولان شماری از شفاخانه‌های دولتی به ویژه شفاخانه‌های نسایی_ولادی، می‌گویند که آنان همیشه به خون تازه نیاز دارند، اما بیشتر وقت‌ها خون تازه میسر نیست و حتا هم‌راهان بیمار حاضر نیستند به بیماران خود خون بدهند.
ملالی رحیم فیضی، رییس شفاخانه‌ی ملالی در کابل، می‌گوید که کم‌بود خون یک چالش جدی است؛ به گونه‌ای که این شفاخانه در جریان هفته دو تا سه بار با مشکل کم‌بود خون روبهرو می‌شود.
او می‌افزاید: «مریضان نسایی_ولادی به خصوص خون‌ریزی فعال دارند. این‌ها به خون تازه عاجل نیاز می‌داشته باشند. زمانی که مریض در عملیات‌خانه است و این جا خون یافت نمی‌شود، در بانک ملی خون هم نمی‌باشد. این مسئله یک سرگردانی و پریشانی را در بین استف/کارمندان ما ایجاد می‌کند. مریض هر لحظه مواجه به مرگ می‌باشد.»
سیمین مشکین مهمند، رییس شفاخانه‌ی رابعه‌ی بلخی، نیز می‌گوید که آنان بیشتر با کم‌بود گروه‌های خونی «A, B, AB, O, -RH» روبهرو می‌شوند و حتا هم‌راهان بیمار نیز از اهدای خون به بیمار خود هراس دارند.
با این حال، شماری از بیمارداران در بانک ملی خون و شفاخانه‌های نسایی_ولادی، نیز می‌گویند که بانک ملی خون و شفاخانه‌ها خون تازه ندارند و آنان ناچار اند برای نجات جان بیماران خود، از دوستان و آشنایان شان کمک بخواهند تا خون اهدا کنند.
نوریه، باشنده‌ی شهر کابل که چندی پیش همسر برادرش برای عمل جراحی به خون نیاز داشت، می‌گوید که آنان برای نجات جان همسر برادرش ساعت‌ها به دنبال اهداکننده‌ی خون گشته اند.
افزون بر این، شماری از بیمارداران که بیمار شان با کم‌بود یکی از مشتقات خون روبهرو اند، نیز می‌گویند که بیمار شان هرازگاهی نیاز به تزریق خون دارد و کم‌بود خون بارها آنان را با مشکل روبهرو کرده است.
رحیمه که دو فرزندش به بیماری کم‌خونی مبتلا اند و آنان را برای درمان از لوگر به کابل آورده است، می‌گوید باید هر ماه یا دو بار در ماه به کودکانش خون ترزیق شود؛ اما بیشتر وقت‌ها به دلیل نبود خون تازه ناگزیر شده است در جاده‌ها دنبال اهداکننده‌ی خون بگردد.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
او می‌افزاید: «دخترکم هفت‌ساله است، دیگر دخترم پنج‌ساله است؛ هر روز خون تزریق کرده روان هستیم. از لوگر می‌آییم، به زحمت ماه دو بار این جا می‌آییم. هر وقت همین گونه است که خون پیدا نمی‌شود، مثلاً از لوگر تا این جا می‌آییم، آن جا خون نیست، باز این جا می‌آییم، این جا هم خون پیدا نمی‌شود.»
شماری از بیمارداران که بیماران خود را از ولایت‌های ننگرهار و کندهار به کابل آورده اند، نیز می‌گویند که بانک ملی خون ولایت‌های شان، با کم‌بود خون تازه روبهرو اند، به همین دلیل آنان مجبور اند بیماران خود را برای درمان به کابل منتقل کنند.
این در حالی است که مسئولان بانک ملی خون پیش از این گفته بودند که شمار بیماران خون‌درمانی یا بیماران تالاسمی و هیموفیلیا در کشور هر روز افزایش می‌یابد و این بیماران هرازگاهی باید خون دریافت کنند.
