گسترش ویروس کرونا و رکود اقتصادی یک‌سال اخیر در جهان، اثرهای خود را بر کاروبار در ترکیه نیز داشته و بزرگ‌ترین زیان این وضعیت کرونایی بر مهاجرانی که با مزد روزانه زنده‌گی می‌کنند، وارد شده است.
شماری از مهاجران افغانستان مقیم ترکیه می‌گویند که نسبت به سال گذشته در بهای مواد خوراکی، پوشاک، کرایۀ خانه، آب، برق و گاز تفاوت‌های نگران‌کننده رونما شده است. امیرمحمد فاریابی، مهاجر افغانستان در ترکیه در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گوید که از ماه حوت ۱۳۹۸ تاکنون بنابر گسترش ویروس کرونا و رکود اقتصادی، مهاجران از بی‌کاری رنج می‌برند. در حالی که شهر استانبول با داشتن بیش از ۲۰ میلیون جمعیت از جملۀ کارگرپذیرترین شهرهای ترکیه به حساب می‌آید، اما به گفتۀ آقای فاریابی، اکنون در این شهر برای مهاجران کار پیداکردن نیز دشوار شده است.
این مهاجر که از سال ۱۳۹۵ تاکنون در ترکیه زنده‌گی می‌کند، می‌گوید که سال‌های گذشته مهاجران از هر نگاه راحت بودند و کاروبارشان نیز خوب بود، اما اکنون از یک‌سو همه‌گیری کووید ۱۹ و از سوی دیگر تراکم مهاجران در ترکیه سبب کاهش مزد کارگران شده است.
او می‌گوید: «نرخ نوا وقتی یک چیزی را خریداری می‌کنیم، بسیار زیاد است. کرایۀ اتاق، برق، گاز و این و آن، هیچ چیزی برای ما نمی‌ماند، هیچ مشکلات‌مان را حل کرده نمی‌توانیم، بسیار مشکل تمام می‌شود. روزگار مهاجران در ترکیه بسیار بد است، خوب نیست.»
سیدنورآغا موسوی، از دیگر مهاجران افغانستان در ترکیه نیز وضعیت مشابهی دارد. او به سلام‌وطندار می‌گوید: «بابتی که کرونا آمده، فعلاً کاروبار خواب است، از کار درکی نیست، خدا کند که از این به بعد کرونا گُم شود و کار مردم شود. قبلاً کاروبار خوب بود، مردم کار می‌کردند و به افغانستان پول روان می‌کردند، مردم در سقوط است.»
به گفتۀ مهاجران افغانستان در ترکیه، پیش از این کارگرها از مزد ماهانۀشان صرفه‌جویی می‌کردند و ماهانه مبلغی را به خانواده‌های‌‌شان در افغانستان می‌فرستادند، اما با بروز کرونا و بلندرفتن بهای مواد خوراکی قادر به این کار نیستند.
حلیم تاندوغان، از دیگر مهاجران افغانستان که در استانبول زنده‌گی می‌کند، می‌گوید: «از روزی که کرونا گسترش یافته، کار نیست و زنده‌گی خیلی سخت شده است. پس از گسترش کرونا همه‌چیز سخت شده روان است، همه چیز قیمت است، مزد یک ماهۀ یک کارگر بسیار زیاد باشد، سه‌هزار لیر است و با این مبلغ بسیار شود، مصرف یک ماهه‌اش تأمین می‌شود. آب، برق، گاز و بالای دیگر چیزها ضم آمده، پیش از کرونا یک قُرص نان یک لیر بود، اکنون دو لیر شده است.»
هزاران مهاجر افغانستان که هنوز شناس‌نامۀ سازمان پناه‌جویان یا دولت ترکیه را به‌دست نیاورده‌اند و در بی‌سرنوشتی زنده‌گی می‌کنند، در حالی نگرانی‌شان را از افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها و بی‌کاری در یک‌سال پسین در ترکیه بیان می‌کنند که به دلیل نداشتن مدرک‌های قانونی از دولت ترکیه یا سازمان پناه‌جویان نمی‌توانند آزادانه کار و امرار معیشت کنند. مهاجران بی‌سرنوشت از دولت افغانستان، ترکیه، نهادهای امدادرسان و سازمان پناه‌جویان می‌خواهند که به بی‌سرنوشتی آن‌ها پایان دهند.
