مسئولان ریاست صحت عامه‌ی غزنی، از ساخت ۱۵ مرکز درمانی در آینده‌ی نزدیک در این ولایت خبر می‌دهند. رسول‌خان نظری، رییس صحت عامه‌ی غزنی، به سلام‌وطندار می‌گوید که این مرکزهای درمانی از بودجه‌ی نهاد سرشماری جمعیت سازمان ملل متحد (UNSPA) در ولسوالی‌ها و بخش‌های دوردست این ولایت ساخته می‌شوند.
به گفته‌ی او، هر مرکز درمانی دارای هشت اتاق می‌باشد و در تشکیل آن یک قابله، نیز در نظر گرفته شده است. رییس صحت عامه‌ی غزنی، می‌‌افزاید که با ساخته‌شدن این مرکزهای درمانی در ولسوالی‌های دورست این ولایت، زمینه‌ی دست‌رسی مستقیم بیش از ۳۰ هزار تن به خدمات درمانی فراهم خواهد شد.
در همین حال، شماری از باشندگان غزنی، با ابراز خرسندی از ایجاد این مرکزهای درمانی می‌گویند که نبود مرکزهای درمانی و پزشکان ورزیده در این ولایت، سبب شده است تا میزان مرگ‌ومیر افراد به ویژه مرگ‌ومیر مادران و نوزادان در ولسوالی‌های دوردست، افزایش یابد.
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
جمیله، باشنده‌ی غزنی، می‌گوید: «خیلی از مادران به دلیل این که کلینیک از منطقه‌ی شان دور است، رسیدگی نمی‌توانند، مجبور می‌شوند که در خانه ولادت کنند که در این رقم ولادت‌ها یا جان طفلش به خطر است یا جان خودش.»
محمدرحیم، دیگر باشنده‌ی غزنی، نیز می‌گوید: «خصوصاً ولسوالی‌های ناور، جاغوری، مالستان، ناوه و اجرستان به دلیل این که به خدمات صحی دست‌رسی نداشته، متأسفانه اکثراً در فصل زمستان، مریضان شان تلف می‌شدند. امیدوار هستم هرچه زودتر ۱۵ کلینیکی که برای غزنی منظور شده، زودتر در غزنی ساخته شود تا مردم به خدمات صحی دست‌رسی پیدا کنند.»
باشندگان غزنی، امیدوار اند که این وعده‌ها به زودی تحقق پیدا کند و روند ساخت این کلینیک‌ها به زودی در این ولایت آغاز شود.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
از سویی هم، برخی فعالان مدنی در غزنی، از حکومت سرپرست و نهادهای هم‌کار در بخش صحی، می‌خواهند که در زمینه‌ی تجهیز این مرکزهای درمانی نیز توجه کنند.
شفیق‌الله قاری‌زاده، از فعالان مدنی در غزنی، در این باره می‌گوید: «امیدوار هستم وقتی که این کلینیک‌ها را می‌سازند، تا اندازه‌ی توان امکانات هم برایش مهیا بکنند. بعضی کلینیک‌های ما است، واقعن هست، اما امکاناتی را که باید داشته باشند، ندارند.»
هم‌اکنون ۱۹۶ مرکز درمانی در مرکز و ولسوالی‌های ۱۸ گانه‌ی غزنی فعالیت می‌کنند؛ اما نظر به جمعیت و مساحت این ولایت، این مرکزها بسنده نیست و مردم در ولسوالی‌های دوردست همواره از نبود مرکزهای درمانی و پزشکان ورزیده شکایت دارند.
