همزمان با روز جهانی خانواده، شماری از شهروندان افغانستان در بیرون از کشور، میگویند که در جدایی از خانواده، روزهای دشواری را میگذرانند.
صفری، شهروند افغانستان که در یکی از کشورهای منطقه، زندگی میکند، با حسرت میگوید که آرزو دارد، در کنار پدرومادرش بود. او، با ناخوشیای که در صدایش پیداست، میگوید که برای گذراندن وقتهای بیرون از ساعتهای کاری در کشور میزبان، بیشتر نبود خانوادهاش را حس میکند. «کسی نیست که همراهش بروی بازار، خرید کنی؛ خیلی سخت میگذرد. دقیها و مشکلاتی که مهاجرت دارد، یک طرف؛ اما در دوربودن از خانواده، واقعاً خیلی سخت میگذرد.»
صفری که انتظار داشت در روز خانواده کنار مادروپدرش باشد، اما ناچار است که با حقیقت دوربودن از فضای صمیمیای که گردهمی خانوادگی فراهم میکند، کنار بیاید.
سلاموطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
سازمان ملل متحد در ۲۰ سپتمبر ۱۹۹۳، پانزدهم می را روز جهانی خانواده نامگذاری کرد و از ۱۹۹۴ تا اکنون، همهساله از این روز در سراسر جهان گرامیداشت میشود.
همزمان با این روز، مادرانی که سالها است فرزندان شان مهاجرند و آرزوی بودن آنها را در کنار خود دارند، انتظار دارند شرایط زندگی در کشور تغییر کند، تا همهی مهاجران بتوانند به خانه و سرزمین مادری شان بازگردند.
مرضیه، باشندهی شهر مزارشریف، مرکز بلخ که دلتنگ سه پسرش است که پس از فروپاشی جمهوری به بیرون از مرزهای افغانستان مهاجر شده اند، به سلاموطندار میگوید؛ با این که دوست دارد پسرانش به کشور بازگردند؛ اما محدودیتهای زندگی در افغانستان، او را از آمدنها نیز نگران کرده است. «نمیخواستم که پسرهایم از پیشم دور شوند. ۱۶ سال پسرم تحصیل کرد. اینه امروز در ایران مزدوری مردم را میکند. میترسم که کدام روز ردمرز نشوند، افغانستان بیایند؛ در این کشور پرجنگ و پرغوغا.»
سلاموطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
پس از سقوط رژیم جمهوری، خانوادههای زیادی دچار پراکندگی و مهاجرت شدند که جدایی از خانواده در کنار مشکلات مهاجرت، آنها را آزار میدهد.
محمود خرمی، پناهندهی افغان در یکی از کشورهای اروپایی، میگوید که نبودن در کنار خانواده برایش دشوار است و این دشواری در روزهای مناسبتی مانند عید، بیشتر نیز میشود.
با این که دوری از خانواده و مهاجرت، امری اختیاری است؛ اما برای شهروندان افغانستان، این دوری بیشتر به دلیل مشکلهای اقتصادی و بحرانهای سیاسی-امنیتی رقم میخورد.