چند چیز عامل رفتنم به سمت ادبیات شد؛ اول این که مادربزرگم قصه‌های زیادی بلد بود و در آوان کودی که ما شب‌ها به خواب نمی‌رفتیم؛ چون پدرم ناوقت از نانوایی به خانه می‌آمد، مادربزرگم تلاش می‌کرد تا برای این که ما راحت به خواب برویم، به ما قصه‌هایی مانند «بزک چینی» و «اوسانه بل‌اوسانه» را قصه می‌کرد.
«کوشش کردم از فضای تنگ خانه استفاده و خود را مصروف کنم. این را درک می‌کردم که استعدادهایم سرکوب می‌شود و خواستم موضوعات را از طریق نوشته‌هایم بیان کنم و روحیه‌ی ازدست‌رفته‌ام را بازگردانم.» این گفته‌های سحر شریفی است؛ بانویی که پس از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها، از تحصیل باز مانده است.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
