شماری از مهاجران افغان در پاکستان، میگویند که پس از تنشهای پسین میان این کشور و امارت اسلامی، فشارها در برابر مهاجرین افزایش یافته است. آنها، میگویند که پاکستان دسترسی مهاجران افغان به آموزش، برق و خدمات بهداشتی را قطع کرده است.
شماری از باشندگان کندز، میگویند که استفادهی مداوم از ترقهها (پتاقی) سبب ایجاد ترس در کودکان، بیماران و سالمندان شده است.
شماری از خانوادههای بلخی که در نتیجهی زمینلرزهی ۱۲ عقرب خانه و کاشانهی شان ویران شده است، میگویند که زندگی زیر خیمهها سبب شده تا کودکان و زنان بیمار شوند. این خانوادهها با ابراز نگرانی دسترسینداشتن به خدمات بهداشتی، نبود بستر برای درمان بهتر بیماران در مرکزهای درمانی در روستاها، کمبود تجهیزات پزشکی و نبود پزشکان متخصص را، از مهمترین نیازهای شان عنوان میکنند.
بر بنیاد مادهی دوم فقرهی چهارم قانون کار افغانستان، تساوی در بستهای مدیریتی، ارتقای بست کاری و امتیازهای برابر برای کارکنان در ادارهها، پیشبینی شده است. شماری از حقوقدانان، میگویند که کارکنان در بستهای مدیریتی اعم از زن و مرد حق مساوی دارند و این حقوق شامل ارتقای بست، حقوق و دیگر امتیازها میشود.
خانوادههای شماری از قربانیان انفجار روز گذشته در تایمنی شهر کابل، میگویند که هواپیمای بیسرنشین پاکستان این بخشی از پایتخت را هدف قرار داده که در نتیجهی آن بیشتر غیرنظامیان «شهید» و زخمی شده اند.
شماری از خبرنگاران افغان در پاکستان، میگویند که تمدیدنشدن ویزای شان از سوی پاکستان، سبب شده که همیشه ترس بازداشتشدن از سوی پلیس و اخراج به افغانستان را با خود داشته باشند.
شماری از زنان زراعتپیشه و سبزیکار در فاریاب، از نبود آب کافی و دسترسینداشتن به کود کیمیایی شکایت دارند. آنان، میگویند که گرمای شدید، کمآبی و کاهش کمکهای زراعتی از سوی دولت و نهادهای حمایتی، فعالیتهای زراعتی آنان را با چالشهای جدی روبهرو کرده است. این زنان، تأکید میکنند که در نبود حمایتهای لازم، بخش عمدهای از حاصلات شان از بین میرود و انگیزه برای ادامهی زراعت کاهش مییابد.
شماری از زنان دامدار در کاپیسا، از شیوع بیماریهای دامی ابراز نگرانی میکنند. این زنان که دامداری را منبع اصلی درآمد خانوادههای شان میدانند، میگویند که کاهش تولید شیر، مرگومیر حیوانات، هزینههای سنگین درمان و نبود مرکزهای درمانی دولتی، از چالشهای جدی اند که زندگی بسیاری از خانوادهها را زیر تأثیر قرار داده است.
شماری از باشندگان ولسوالی ارگوی بدخشان، میگویند که افزایش هزینهی دیدار پزشکان در مرکزهای درمانی خصوصی، سبب شده که خانوادهها توان رفتن به این مرکزها را نداشته باشند.
از مسیر اسپینبولدک کندهار، امید ۱۰ساله برای نخستین بار قدم بر خاک کشور خود میگذارد. او در شهر کراچی پاکستان زاده شده و در آن جا دانشآموز بود. امید نمیتواند خوشحالیاش از بازگشت به کشور را پنهان کند؛ اما حتا در این سن نیز از برخورد نادرست پلیس پاکستان با مردم عمیقاً ناراحت است و دوستان همبازیاش در آن جا را به یاد میآورد.
شماری از باشندگان ولسوالی سنگتختوبندر دایکندی، میگویند که دسترسی نداشتن به برق نه تنها پیشبرد زندگی روزمره را به آنها دشوار کرده، بل که روند ارائهی خدمات اداری، آموزشی و کسبوکارهای کوچک را نیز با مشکل روبهرو کرده است.
شماری از باشندگان کابل که برای خرید مواد خوراکی به بازارها آمده اند، میگویند که دکانداران به بهانهی رمضان نرخ مواد خوراکی به ویژه لبنیات و ترکاری را افزایش داده اند.
شماری از خبرنگاران، میگویند که محدودیت دسترسی به اطلاعات، سبب شده که محتوای خبرها و گزارشهای تولیدشده در رسانهها کیفیت پایینی داشته باشد.
شماری از مهاجران افغان در پاکستان، میگویند که در دو هفتهی پسین سختگیریها و بازداشتها از سوی پلیس این کشور در برابر شان افزایش یافته است؛ تا جایی که در خانه نیز امنیت ندارند. شماری از این مهاجران، میافزایند که این روزها گواه بازداشت زنان و کودکان افغان اند و کسی نیز از آنان دادخواهی نمیکند.
شماری از خبرنگاران با شکایت از محدودیتهای روزافزون سرراه دسترسی رسانهها به اطلاعات، میگویند که این محدودیتها، فعالیتهای خبرنگاری آنها را با سکتگی روبهرو کرده است. با این حال، ذبیحالله مجاهد، میگوید که مسئولان امارت اسلامی با رعایت پالیسی و در صورت در دسترسبودن اطلاعات، آن را با رسانهها شریک میکنند.
شماری از باشندگان کابل، از افزایش پرچاویهای برق گلایه دارند. محمدضیا، باشندهی ولسوالی شکردرهی کابل، میگوید که در روزهای پسین در شبانهروز ۱۲ ساعت به برق دسترسی ندارند.
