وجیهه، باشنده‌ی شهر مهترلام، مرکز لغمان که ۲۲ بهار عمرش را پشت سر گذاشته بی این که چیزی را دیده باشد، می‌گوید که داشتن معلولیت به معنای ناتوان‌بودن نیست و افراد دارای معلولیت نیز، می‌توانند مانند دیگر افراد جامعه، آموزش ببیند و کار کنند.
«هیچ زندگیم آسان نشد، هیچ عادت نکدم؛ ای پایم بزرگ‌ترین رنج زندگیم بوده.» این حرف‌های زهره است که در دوسالگی انفجار ماین به‌جامانده از جنگ، یک پایش را از او گرفته است. او که ۳۰ سال دارد، می‌گوید که نداشتن یک پا، بزرگ‌ترین رنج زندگی او است که همواره آزارش می‌دهد.
یافته‌های سلام‌وطندار از گفت‌وگو با ۲۴ زن دارای معلولیت فیزیکی در کابل، نشان می‌دهد با این که این زنان واجد شرایط دریافت معاش از سوی حکومت سرپرست هستند؛ اما ۱۷ تن آن‌ها هیچ کمکی دریافت نکرده اند و هفت تن دیگر هم به گونه‌ای کمک دریافت می‌کنند که برای امرار معاش شان بسنده نیست.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
