صنعت کلالی در افغانستان با تاریخ کهن، زحمت زیاد و خریدار کم دارد و امروزه کم‌تر کسی از ظرف‌های سفالی استفاده می‌کند. حبیب‌الله، یکی از سفال‌گران جوزجانی می‌گوید بیش از دو دهه می‌شود که سرگرم حرفۀ سفال‌گری‌ست و روزانه با چرخ پایی گلدان‌های ظریف و کوزه‌های مخصوص را برای دوغ و آب سرد می‌سازد.
به گفتۀ او، پیش از این‌که صادرات کشورهای بیرونی در بازار‌های جوزجان رونق بگیرد، ظرف‌های سفالی ۹۰ درصد خریدار داشت؛ اما با گذشت سال‌ها روند استفاده از این ظرف‌ها به‌طور چشم‌گیری کاهش یافته است.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
گل‌مراد، یکی دیگر از سفال‌گران جوزجانی نیز می‌گوید از سال‌ها به این‌سو با مهارتی که دارد، با ساخت وسایل زینتی این حرفه را حفظ کرده است؛ اما وسایل زینتی که از کشورهای همسایه وارد می‌شود، این صنعت را با رکود روبه‌رو کرده است. به گفتۀ او، اگر توجهی در زمینۀ رشد این صنعت صورت نگیرد، به‌طور کامل نابود می‌شود.
در همین حال، شماری از باشنده‌گان جوزجان که از ظرف‌های سفالی استفاده می‌کنند، می‌گویند که استفاده از تولید وطن سبب رشد اقتصاد، حفظ فرهنگ و میراث‌های تاریخی می‌شود و باید همه برای استفادۀ آن بسیج شوند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
براساس روایت‌های تاریخی که وجود دارد، صنعت سفال حدود ۴۰۰ سال پیش از بخارا به افغانستان انتقال یافت و از آن به بعد تاکنون در گوشه و کنار آن بقایای آن باقی مانده است.
