در پیادهرو روی چهارپایهای کوتاه، در مقابل در وردی یکی از نهادهای امنیتی شهر کابل نشسته و سبد کوچکی از کاغذ و چند قلمی را روی میزی دم دستش گذاشته است. مردم یکییکی میآیند؛ زنی برای تأمین نفقهی خانوادهاش میخواهد شکایتی بنویسد، مردی که از او کلاهبرداری شده، یا زن دیگری که مورد خشونت قرار گرفته، همهی آنها خواستار رسیدگی قانونی به مشکل شان استند و این مرد، قرار است درخواستی شان را برای پیشکش به نهاد مربوطه بنویسد.
یوسف ۴۰ساله که سرپرست خانوادهای ششنفره است، میگوید که پس از بازگشت امارت اسلامی به قدرت، شغل قبلیاش را از دست داده و به دلیل بیکاری و نیاز به تأمین نفقه خانوادهاش، به عریضهنویسی روی آورده است. «پس از حاکمیت امارت اسلامی، از اثر بیکاری، دیگر راه و چارهای پیدا نکردم؛ این جا آمدم عریضهنویسی را شروع کردم.»
سلاموطندار را در تلگرام دنبال کنید
یوسف که افسر نظامی دورهی جمهوریست با اشارهی دستش به سمت نهاد امنیتی روبهرویش، میگوید که پیش از این در یکی از بستهای آن نهاد کار میکرد. میافزاید: «فارغ صنف دوازدهم شدم و بعداً شامل اکادمی پلیس شدم و در سال ۱۳۸۸ از اکادمی پلیس فارغ شده و ۱۳ سال ایفای وظیفه کردم.»
دمای هوا بالای ۳۰ درجهی سانتیگراد است و عرق پیشانیاش را تر کرده، اما با حالتی که نشان از رضایت دارد، میگوید؛ از این که میتواند به دیگران کمک کند، حس خوبی دارد. «دستآوردهایم در گذشته و حال این است که در گذشته هم در خدمت مردم بودم و حال هم در خدمت مردم استم.»
یوسف از کیف خود برگهای را درمیآورد که نشان میدهد او چندی پیش آزمون عریضه نویسی را سپری کرده و از سوی وزارت عدلیه حکومت سرپرست، تصدیقنامه دریافت کرده است. او، میگوید که روزانه بیشتر روی موضوعات حقوقی، جزایی و مدنی مانند خشونت علیه زنان، سرقت، بدهی و برخی موارد دیگر عریضه مینویسد.
سلاموطندار را در اکس دنبال کنید
یوسف که روزانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ افغانی از عریضهنویسی درآمد دارد، میگوید از روی ناچاری خرج خود و اعضای خانوادهاش را با آن همآهنگ کرده است. «دست درازکردن به دیگران را ننگ میدانم؛ با همان ۱۰۰ و ۱۵۰ نان خشک میخوریم و پیش کسی ایستاد نمیشوم.»
با پایان یک روز کاری و خستگی نشستن زیر آفتاب و خوردن خاک خیابان، یوسف بساطش را جمع میکند و راهی خانه میشود؛ رفتنی که یک شب را در میگیرد و فردا باید دوباره روی همین چوکی و در کنار همین خیابان به کارش ادامه دهد.
