شماری از معلولان شهر کندز که اعضای بدن‌شان را در جریان جنگ‌ها و ناامنی‌ها از دست داده‌اند، می‌گویند که از ادامۀ جنگ و آدم‌کشی در کشور خسته شده‌اند و خواهان آتش‌بس هستند.
این معلولان که از صبح تا شام در جادۀ «عرض‌بیگی» شهر کندز سرگرم کفش‌دوزی هستند می‌گویند، به مشکل مصارف زنده‌گی خانوادۀ‌های خود را تأمین می‌کنند.
حبیب‌اللهِ ۳۰ ساله یکی از آن‌هاست. او می‌گوید، چهار سال پیش زمانی‌که شهرکندز به دست طالبان سقوط کرد، در نتیجۀ برخورد هاوان بر خانه‌اش یک پای خود را از دست داده است. او اکنون کفش‌دوزی می‌کند و از همین طریق مصرف زنده‌گی خانواده‌اش را تأمین می‌کند.
حبیب‌الله که به گفتۀ خودش روز ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی درآمد دارد می‌گوید، نمی‌تواند خرج مکتب فرزندان خود را پوره کند.
او از دولت و طالبان می‌خواهد که به یک توافق برسند تا یک صلح دایمی در کشور برقرار شود.
محمدمیرزا که ۵۰ سال سن دارد می‌گوید، حدود ۱۰ سال پیش در انفجار ماین کنار جاده‌یی پایش قطع شد.
این رویداد زمانی رخ داد که محمدمیرزا، از کارش در ولسوالی دشت‌ارچی به خانه می‌رفت و موتر حاملش با ماین کنار جاده‌یی برخورد کرد.
او هم روزانه تا ۱۰۰ افغانی درآمد دارد. محمدمیرزا، نیز خواهان صلح است.
این مرد معلول می‌گوید: «من همین‌قدر بدبختی را که دیدم و یک عضو بدن خود را از دست دادم. حالا می‌خواهیم که آیندۀ اولادهایم خوب شود. باید صلح شود. از جنگ خسته شدیم. دو طرف اگر طالب است یا دولت است باید صلح کنند. جنگ بس است.»
او آرزو دارد که یک صلح و آتش‌بس دایمی در کشور برقرار شود، تا دیگر هیچ انسانی درد از دست‌دادن اعضای بدن و عزیزانش را تجربه نکند.
عبدالرحمان درویش، مدیر تثبیت حقوق و سرپرست آمریت امور شهدا و معلولان ولایت کندز می‌گوید، در حال حاضر ۳۳۰۰ معلول در این اداره ثبت شده‌اند.
به گفتۀ او، اما شماری از معلولان هنوز به این اداره ثبت نام نشده‌اند.
هرچند هنوز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی در دوحۀ قطر در مرحلۀ نخستین قرار دارد، اما خواست تمامی معلولان و آسیب‌دیده‌گان جنگ در کندز این است که این گفت‌وگوها به نتیجه برسد و در نهایت جنگ در افغانستان پایان یابد.
