شماری از دختران بازمانده از تحصیل در کاپیسا، می‌گویند که پس از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها، برای فرار از بی‌کاری به کشاورزی و صنایع دستی رو آورده اند.
رؤیا، باشنده‌ی شهر محمودراقی، مرکز کاپیسا، می‌گوید که پس از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها بر روی دختران، به خیاطی رو آورده است. او که تنها نان‌آور خانواده‌ی نُه‌نفره‌اش است، می‌افزاید: «مهارت‌های خیاطی، چرمه‌دوزی و صنایع دستی را یاد گرفته‌ام؛ روزانه ۵۰۰ افغانی درآمد دارم؛ خواستم از نهادهای کمک‌رسان این است که به دختران بازمانده از تحصیل و آموزش کمک کنند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
بهاره، دیگر باشنده‌ی کاپیسا، می‌گوید که از چندی به این سو به کاشت گونه‌های سبزی رو آورده و از این راه نیازهای خوراکی و غیرخوراکی خانواده‌اش را فراهم می‌کند. «مرچ، گشنیز، کدو، نعنا، فاصلیه و بامیه، کاشته‌ام؛ گونه‌های سبزی را به بازار عرضه و با پول آن نیازهای خانواده‌ام را برآورده می‌کنم. از دیگر دختران می‌خواهم که برای رشد اقتصاد خانواده‌ی شان تلاش کنند.»
محمدرحیم نعمانی، رییس زراعت، آبیاری و مالداری کاپیسا، می‌گوید که با همکاری شماری از نهادهای بیرونی زمینه‌ی فراگیری روش‌های معیاری کشاورزی را به زنان فراهم کرده است. «۳۰ زن در بخش پروسس لبنیات در ولسوالی نجراب آموزش فنی دیده اند؛ به ۳۵۵ زن دیگر در ولسوالی حصه‌ی دوم و اله‌سای تخم‌های کاشت گونه‌های سبزی توزیع شده است.»
حکیم‌الله امینی، کارشناس اقتصادی، می‌گوید که برای پشتیبانی از زنان باید زمینه‌ی فروش محصولات آنان فراهم شود. او می‌افزاید: «به زنانی که کشاورزی می‌کنند، بازار خوب باید در اختیار شان باشد؛ وقتی که یک قوریه می‌سازند، کودهای کیمیایی و دارو برای شان داده شود. حمایت از کشاورزان زن و دیگر زنان به رشد اقتصاد خانواده‌ها کمک می‌کند.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
عبدالعلیم عثمانی، کارشناس کشاورزی، می‌گوید: «کمک‌هایی که از طریق مؤسسه‌های زراعتی و غیرزراعتی می‌شود، باید به افراد مستحق صورت گیرد. آگاهی‌دهی شود که چه گونه این پروژه‌ها را تطبیق کنند، محصولات که تولید می‌کنند، باید زمینه‌ی فروش آن فراهم شود.»
پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی و بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها بر روی دختران، شماری زیاد از دختران برای فرار از بی‌کاری و فشارهای ناشی از آن، به قالین‌بافی، نقاشی، صنایع دستی و خطاطی، رو آورده اند.
