شماری از دختران بازمانده از آموزش در غزنی، می‌گویند که پس از وضع محدودیت‌ها بر آموزش آنان برای فرار از بی‌کاری و فشارهای روانی ناشی از آن، به قالین‌بافی رو آورده اند.
شریفه، دانش‌آموز در غزنی، می‌گوید که پس از بسته‌شدن مکتب‌ها برای دورشدن از افسردگی و ایجاد فرصت شغلی به خودش به قالین‌بافی رو آورده است. او می‌افزاید: «پس از بسته‌شدن مکتب‌ها چند وقت در خانه بی‌کار بودم؛ حالا قالین‌بافی را آغاز کرده‌ام؛ یاد گرفته‌ام؛ هم مصروف استم و هم ماه دو یا سه هزار افغانی برایم درآمد دارد.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
مدینه، دیگر دانش‌آموز در غزنی، می‌گوید که برای بهبود وضعیت اقتصاد خانواده‌اش به قالین‌بافی رو آورده است. «از وقتی کورس‌ها و مکتب‌ها بسته شد، به قالین‌بافی رو آوردم. در شرایطی که درس خوانده نمی‌توانیم، قالین‌بافی خوب است هم سرگرمی می‌شود هم در اقتصاد خانواده کمک می‌توانم.»
همین گونه، خاتمه که سرگرم المک‌زدن در یکی از کارگاه‌های قالین‌بافی در غزنی است، می‌گوید: «اگر مکتب‌ها شروع شود ما دوباره به مکتب می‌رویم؛ قالین‌بافی خوب است؛ اما زیاد سخت است؛ فکر آدم اگر نباشد، زیاد کار جنجالی است.»
در سوی دیگر، حسین‌داد رضایی، مالک یکی از کارگاه‌های قالین‌بافی در غزنی، می‌گوید که در سه سال گذشته شمار زیادی از زنان و دختران در این ولایت به کار در بخش تولید قالین رو آورده اند. با این حال، او با نارضایتی از نبود بازار فروش می‌گوید: «قالین در داخل خیلی کم فروخته می‌شود؛ شاید سه درصد فروخته شود؛ از نظر صادرات هم وضعیت خوب نیست و صادرات این صنعت با رکود روبه‌رو شده است.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
احمد‌شاه لعلی، مدیر عمومی پارک‌های صنعتی ریاست صنعت و تجارت غزنی، می‌گوید که آنان تلاش دارند از صنعت‌کاران پشتیبانی و به محصولات آنان بازاریابی کنند. «در یک نمایش‌گاه بزرگ زیر نام گنجینه‌ی افغانستان برای سه روز قالین و دیگر تولیدات این ولایت به نمایش گذاشته شد تا این که صنعت قالین در غزنی رشد کند.»
پس از بسته‌شدن مکتب‌ها بر روی دانش‌آموزان بالاتر از صنف ششم، شماری از این دانش‌آموزان در کابل، تخار، کندز، بدخشان، جوزجان و هرات، به فراگیری حرفه‌های خیاطی، گل‌دورزی و قالین‌باقی رو آورده اند.
