نگاهی به وضعیت تکدی‌گران در لوگر؛ «پدر ندارم که کار کنه، خودم کار می‌کنم»

«کرایه خانه از هفت ماه باقی مانده. دو دختر خردسال دارم. نان‌آوری در خانه ندارم. هیچ چیزی برای کودکانم ندارم؛ حتا نمی‌توانم سبزی بخرم. ۲۰ افغانی را چای و نان خشک می‌گیرم و این طوری، شب و روز می‌گذرانیم.» این گفته‌های رحیمه‌ی ۴۰ساله، باشنده‌ی شهر پل علم، مرکز لوگر است که با شکایت از شرایط اقتصادی‌اش، می‌گوید؛ شوهرش را ده سال پیش در جنگ از دست داده و برای فراهم‌کردن نیازهای خانواده‌اش، ناچار است که دست طلب به دیگران دراز کند.

در گوشه‌ی دیگر شهر پل علم، زینت و برادر خردسالش که ۱۲-۱۳ساله به نظر می‌آید کنار در ورودی یک رستورانت ایستاده و از افرادی که برای خوردن غذا می‌آیند، درخواست پول می‌کنند. زینت، می‌گوید که نان‌آوری در خانه نیست و از سر ناگزیری، پس از روشن‌شدن هوا با برادرش به خیابان می‌آیند و تا شام، برای پیداکردن لقمه‌نانی گوشه‌به‌گوشه‌ی شهر منت مردم را می‌کشد. «پدر ندارم که کار کند. خودم کار می‌کنم. در خانه هفت نفر استیم. در روز ۷۰ تا ۱۰۰ فغانی به دست می‌آورم. شکر است، زندگی مان با آن می‌گذرد.» با ناراحتی می‌گوید که برادران کوچک‌ترش پیوسته گریه می‌کنند و از او، نان می‌خواهند و می‌گویند که «چرا ما در خانه نان نداریم و تنها به شهر می‌آییم و گدایی می‌کنیم.»

سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید

بلندبودن نرخ ناداری و نبود پشتیبانی‌های اجتماعی از نیازمندان در افغانستان، سبب شده که خانواده‌های زیادی برای گذران شب‌وروز شان، دست به دامن دیگران دراز کرده و چشم‌انتظار سخاوت آن‌ها بمانند.

شماری از فعالان اجتماعی اما، نگاه دیگری به این حقیقت دارند. به باور آن‌ها، شماری از تکدی‌گران بیش‌تر از آن که نیازمند باشند، به تکدی‌گری عادت کرده و آن را حرفه‌ی شان اختیار کرده اند. نورمحمد، یک فعال اجتماعی در لوگر، می‌گوید که بیش‌تر تکدی‌گران در این ولایت، آن قدر نیازمند نیستند که آشکارا در میدان‌های شهر از مردم کمک بخواهند. او، از حکومت می‌خواهد که با گردآوری تکدی‌گران، نیازمندان را از غیرنیازمندان جدا کرده؛ سپس نیازمندان را زیر برنامه‌‌های پشتیبانی قرار داده و غیرنیازمندان را از این کار باز دارد.

سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید

جان‌محمد طلحه، رییس کار و امور اجتماعی لوگر اما می‌گوید که بیش‌تر تکدی‌گران از ولایت‌های دیگر به لوگر آمده اند. او، می‌گوید که در سال روان، صدها تکدی‌گر از مرکز و ولسوالی‌های لوگر گردآوری شده و پس از بررسی دقیق، به آن‌هایی که نیازمندان واقعی استند، به شکل دوام‌دار کمک شده است.

طلحه نیز در مورد تکدی‌گران غیرنیازمند، می‌گوید: «ما افرادی را نیز از میان تکدی‌گران گرفته‌ایم که در خانه چهار گاو داشته و هیچ مشکل اقتصادی نداشته است.»

باشندگان لوگر در حالی از افزایش تکدی‌گران نگرانی دارند که حکومت سرپرست مدعی پشتیبانی دوام‌دار از تکدی‌گران در کابل و شماری از ولایت‌ها است.