شماری از خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ای، می‌گویند که با جداشدن از رسانه، ناچار شده اند برای فراهم‌کردن نیازهای خانواده‌‌ی خود، به انجام کارهای دیگری تن بدهند.
محمدحسن شیرزاد، خبرنگاری که ۱۰ سال تجربه‌ی کار در رسانههای مختلف را دارد، می‌گوید که پس از فروپاشی جمهوری و ازدست‌دادن شغلش، مجبور شده به خاطر یافتن لقمه‌نانی، برای کارگری به ایران مهاجرت کند و پس از هشت ماه کارگری در آن جا، به وطن بازگردد و به تکسی‌رانی در شهر کابل مشغول شود. او می‌افزاید: «در رادیو-تلویزیون آریانا، رادیوهای کلید، تمنا، آیینه، طلوع و با چندین رسانه‌ی بین‌المللی آژانس آناتولی ترکیه، کار کردم و گزارش‌هایم در بی‌بی‌سی هم به نشر رسیده است. شش ماه می‌شود هر نوع کار شاق را انجام می‌دهم و فعلاً راننده‌ی تکسی هستم.»
شیرزاد، با حسرت می‌گوید که آرزو دارد یک بار دیگر به عنوان خبرنگار در یکی از رسانه‌ها ظاهر شود. «در جریان رانندگی چندین بار تصادف هم کردم؛ چون این کار من نیست. آرزو دارم که روزی دوباره به عنوان خبرنگار کار کنم.»
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
موسا تلاش، خبرنگار دیگری که اکنون با کارگری در ایران شب‌وروزش را می‌گذراند، می‌گوید که پس از ازدست‌دادن کار خبرنگاری، برای فراهم‌کردن نیازهای خانواده‌اش، ناچار شده در یکی از مارکت‌های میوه در شهر کابل کارگری کند؛ اما پولی که از این کار به دست می‌آورد، کفاف زندگی‌اش را نمی‌کرد. او می‌افزاید: «کارهای مختلف را انجام دادم؛ از دکان‌داری گرفته تا مارکت میوه. به چندین رسانه سی‌وی دادم؛ ولی صدایم را کسی نشنید. با وجود همین قدر تجربه‌ی کاری، مرا حتا به عنوان کارآموز هم نپذیرفتند، بالاخره راهی ایران شدم.»
موسا تلاش، برای آخرین بار با شبکه‌ی تلویزیونی آیینه به عنوان خبرنگار کار می‌کرد و پس از توقف فعالیت این تلویزیون، از فضای خبرنگاری جدا مانده است.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
احمدضیا سعیدی، یکی دیگر از خبرنگاران که این روزها در مارکت میوه در شهر کابل کارگری می‌کند، می‌گوید که وضعیت بد اقتصادی او را به این کار وا داشته است. «در تلویزیون مشعل، آیینه و ملی کار کردم. بعد از آمدن امارت اسلامی، بی‌کار شدم. بعضی جاها به خاطر کار تلاش کردم؛ ولی تا حالا پیدا نکرده‌ام.»
در همین حال، ظریف کریمی، مسئول نهاد پشتیبان رسانههای آزاد افغانستان (نی)، می‌گوید که متوقف‌شدن فعالیت بیش از ۵۰ درصد رسانه‌ها در نزدیک به دو سال پسین، سبب شده است که خبرنگاران بسیاری کار شان را از دست بدهند. «متأسفانه آمار دقیق از خبرنگارانی که کارهای شاق انجام می‌دهند، وجود ندارد؛ اما در دو سال گذشته تعداد زیادی از خبرنگاران بی‌کار شده اند و دلیلش وضعیت بد مالی رسانه‌ها و متوقف‌شدن بیش از ۵۰ درصد رسانههای مختلف در افغانستان است.»
بر اساس آمار نی، تا پایان سال ۲۰۲۰، نزدیک به ۱۲ هزار خبرنگار و کارمند رسانه‌ای در افغانستان حضور فیزیکی و فعال داشتند؛ اما پس از فروپاشی جمهوری، بیش از ۶۵ درصد خبرنگاران و کارکنان رسانه‌ای مرد و ۹۰ درصد خبرنگاران و کارکنان رسانه‌ای زن، وظیفه‌های شان را از دست داده اند.
