یافتههای سلاموطندار از گفتوگو با ۴۰ جوان باسواد و بیسواد (۲۰ جوان باسواد و ۲۰ جوان بیسواد)، نشان میدهد که داشتن سواد نقش مهمی در میزان امیدواری، برنامهریزی و نگاه جوانان به آینده دارد. جوانان باسواد در تناسب با جوانان بیسواد، آیندهی شان را روشنتر میبینند و برای خود هدف و برنامهی مشخصی دارند.
انسان به امید زنده است؛ اما عاملهای مختلفی مانند رفاه اجتماعی، فراهمبودن زمینهی رشد، داشتن اقتصاد و شغل مناسب و تأمین امنیت در یک جامعه، روی میزان امیدواری جوانان نسبت به آیندهی شان تأثیر میگذارد.
شماری از بازگشتکنندگان از ایران، میگویند که پس از اخراج به افغانستان، امید شان به زندگی کاهش یافته و با مشکلات زیادی روبهرو استند.
نجوا ملکوت، دختر جوان دیگری که در بهار سال روان، درسهایش را در رشتهی خبرنگاری در دانشکدهی ژورنالیزم و ارتباطات عامهی دانشگاه کابل به پایان رسانده، میگوید که این رشته را عاشقانه دوست دارد و با وجود تهدیدهای امنیتی، هراس از ربوده و کشتهشدن خبرنگاران و نگرانیهای خانواده که میخواستند این رشته را ترک کنم؛ اما من ادامه دادم.
