بر اساس یافتههای این نظرسنحی، در شهرها، ۶۴.۹ درصد پاسخدهندگان گفته اند که به هر دو نوع خدمات بهداشتی (خصوصی و دولتی) دسترسی دارند؛ در حالی که این رقم در روستاها ۵۳.۲ درصد است. خدمات دولتی (رایگان) در روستاها با ۳۱.۹ درصد، اهمیت بیشتری دارد؛ در حالی که در شهرها تنها ۱۱.۴ درصد از مردم به آن مراجعه دارند.
بر بنیاد ارزیابی یافتههای این گزارش، میانگین دسترسی به خدمات بهداشتی در میان روستانشینان ۳۴.۴۸ درصد و در میان شهرنشینان ۴۲.۱۶ درصد است. این، نشاندهندهی سطح پایین دسترسی عمومی به خدمات بهداشتی در کشور است؛ با این تفاوت که روستانشینان نه تنها از سطح دسترسی کمتری برخوردار اند، بل به دلیل کمبود امکانات، فاصلههای جغرافیایی و ضعف زیرساختها، از نظر کیفیت خدمات نیز بیشتر آسیب میبینند. این نابرابری در دسترسی و کیفیت، میتواند منجر به تشدید مشکلات بهداشتی در مناطق روستایی و افزایش شکاف سلامت میان شهر و روستا شود.
سرپرست وزارت صحت عامه، با نگرانی از وضعیت عرضهی خدمات صحی میگوید که در ولایتهای زابل، پکتیا، پکتیکا، خوست، بادغیس و تخار عرضهی خدمات صحی کمتر است و در ولایت نورستان عرضهی خدمات صحی وجود ندارد.
