«کمک‌هایی که به ما صورت گرفته، نتوانسته اقتصاد ما را خوب کند، فقط نان شب‌وروز یک‌ماهه‌ی ما را فراهم می‌کند. بعد از یک ماه ما دوباره گرسنه می‌مانیم، این فایده ندارد. به جای این، برای ما کار ایجاد کنند، روز ۲۰۰ افغانی هم که کار کنیم بهتر است.» این گفته‌های جمعه‌گل، باشنده‌ی منطقه‌ی «چمن ببرک» در ناحیه‌ی چهارم شهر کابل است که در دو سال گذشته زندگی‌اش را با دریافت کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان‌های کمک‌رسان سپری کرده است. این باشنده‌ی شهر کابل، می‌گوید که کمک‌های انسان‌دوستانه در دو سال گذشته هیچ تأثیری بر بهبود اقتصادش نداشته است.
همین گونه، میرحمزه، دیگر باشنده‌ی منطقه‌ی «چمن ببرک» در ناحیه‌ی چهارم شهر کابل، می‌گوید که کمک‌های انسان‌دوستانه نه تنها سبب بهبود اوضاع اقتصادی‌اش نشده؛ بل نیازمندی او را به این کمک‌ها افزایش داده است. او می‌افزاید: «کمک‌ها فقط جیره‌ی شب‌وروز را فراهم می‌کند، دیگر هیچ به درد نمی‌خورد، هنوز وابستگی ایجاد کرده است. اگر سال‌ها این کمک‌ها باشد و کار نباشد، ما باز هم همان افرادی فقیر هستیم، اقتصاد ما تغییر نمی‌کند.»
سلاموطندار را در تویتر دنبال کنید
این نیازمندان در حالی از مؤثرنبودن کمک‌های انسان‌دوستانه در بهبود اوضاع اقتصادی شان شکایت دارند که در دو سال گذشته سازمان‌های جهانی به ارزش بیش از چهار میلیارد و ۱۹۵ میلیون دالر کمک‌های انسان‌دوستانه به افغانستان فرستاده اند که از این میان، ۲.۳۵ میلیارد دالر را امریکا کمک کرده است.
در همین حال، شماری از آگاهان مسائل اقتصادی، فرستادن کمک‌های انسان‌دوستانه به افغانستان را در کاهش فقر سودمند نمی‌دانند. شاکر یعقوبی، آگاه مسائل اقتصادی، به سلاموطندار می‌گوید: «کمک‌های بشری تنها برای جلوگیری از بدترشدن بحران بشری مؤثر است، برای مهار فقر مؤثر نیست. تا زمانی که ظرفیت داخلی اقتصادی تقویت و پروژه‌های خردوبزرگ عملی نشود و مردم با استفاده از عواید خود زندگی را پیش ببرند، این کمک‌ها هر قدر زیاد باشد، مؤثر نیست.»
سلاموطندار را در تلگرام دنبال کنید
تاج‌محمد تلاش، دیگر آگاه مسائل اقتصادی، نیز می‌گوید: «سازمان‌ها در دو سال تنها با ارسال کمک‌ها از تلفات فقر جلوگیری کرده؛ اما نتوانسته اند با فقر در افغانستان مبارزه کنند. برای کاهش فقر باید پروژه‌های زیربنایی عملی شود که برای کشور دو بار عاید داشته باشد و زمینه‌ی کار به مردم ایجاد شود تا مردم آهسته‌آهسته از فقر بیرون شوند و خانواده‌ها را به خودکفایی اقتصادی برسانند.»
گفتنی است که شورای پناهندگان ناروی، به تازگی از افزایش میزان نیازمندی به کمک‌های انسان‌دوستانه در افغانستان نگرانی کرده و گفته است که کمک‌های اضطراری به تنهایی نمی‌تواند مشکل این کشور را حل کند و باید کمک‌ها در بخش‌های توسعه‌ای و زیربنایی این کشور انجام شود.
