شماری از زنان دامدار در بامیان، با دریافت آموزشهای فنی و استفاده از ابزارهای مدرن، پشم گوسفندان خود را به جای فروش خام، پروسس میکنند؛ رویکردی که درآمد شان را افزایش داده و اشتغال پایدار ایجاد کرده است.
رقیه، یکی از زنان ساکن در روستای «توبعلی شیبرتو»ی بامیان، میگوید: «در قریهی ما بیشتر زنان میان ۱۳ تا ۱۸ رأس گوسفند دارند و سالانه مقدار زیادی پشم جمع میکنیم. قبلاً به دلیل نداشتن مهارت و استفاده از وسایل ابتدایی، پشمها خراب یا آلوده و با قیمت پایین فروخته میشد. با آموزشهایی که دریافت کردیم، حالا میتوانیم پشم را درست و پاک جمع کنیم و برخی خانمها نخریسی یاد گرفته و به قالینبافی میفروشند که درآمد بالاتری دارد.»
خدیجه، زن دامدار دیگری از روستای «قلعهی گدا»ی، میگوید: «قبلاً پشمچینی با ابزار سنتی هم به دست ما آسیب میرساند و هم پوست گوسفندان را زخمی میکرد. حالا با آموزشهای فنی، این کار آسان و ایمن شده و دختران ما نیز یاد گرفته اند نخ تولید کنند.»
عبدالصبور، کارشناس دامداری در بامیان، تأکید میکند: «استفاده از ابزار مدرن و آموزشهای فنی، باعث کاهش ضایعات، ارتقای کیفیت پشم و افزایش قیمت فروش میشود. اگر بازار پایدار و حمایت لازم فراهم شود، زنان میتوانند به شکل پایدار از مهارتهای خود استفاده کنند و اتحادیههای محلی به تبادل تجربه و حفظ پایداری اقتصادی کمک خواهند کرد.»
محمدرضا ابراهیمی، مسئول دفتر «آسو»، میگوید: «تمرکز ما بر پروسس پشم در بامیان به دلیل گستردگی مالداری و دسترسی به منابع خام پشم بوده است. ۵۶ زن واجد شرایط تحت پوشش این پروژه قرار گرفتند تا با راهاندازی فعالیتهای اقتصادی کوچک، منبع درآمدی برای خانوادههای شان ایجاد کنند.»
عبدالجبار خالد، آمر مالداری ریاست زراعت، آبیاری و مالداری بامیان، میگوید: «میان ۵۰ تا ۶۵ درصد زنان در این ولایت در بخش مالداری فعال هستند. پتانسیل خوبی برای فروش محصولات پشمی در بازار محلی و حتا خارج از بامیان وجود دارد و با آموزش، توانمندسازی و دسترسی به منابع مالی و بازار میتوان کسبوکارهای کوچک زنان را توسعه داد.»
این پروژه نشان میدهد که با فراهمکردن آموزش و امکانات مناسب، زنان نه تنها در اقتصاد خانواده، بل در اقتصاد جامعه نیز نقش فعالی ایفا میکنند.
