آلودگی‌صوتی محصول زندگی مدرن بشر است. صدای هارن و ماشین موتر و موتورسیکلت، صدای جنراتور، صدای ماشین‌های‌کلان کارخانه‌ها و حتی سروصدا و همهمۀ مردم در کوچه و خیابان، همه نشانه‌هایی از تجمع و تراکم اصوات و آلودگی‌صوتی‌ست.
در این شهر، در کابل، که هیچ چیز سر جایش نیست، آلودگی‌صوتی گاهی بیش از آلودگی‌هوا شهروندان را می‌آزارد. صدای بلند موسیقی در داخل موتر، دکان و رستورانت، بوق‌زدن‌های پی‌‍درپی و بی‌جای موترها و جیغ‌وداد کشیدن دستفروشان، پایتخت‌نشینان را گیج و عصبی کرده است.
شهروندان کابل در سال‌های اخیر کم کم به خطر آلودگی‌صوتی پی‌برده‌اند. بسیاری آن‌قدر در معرض آلودگی‌شدید صوتی قرار گرفته‌اند که زندگی‌کردن برایشان دشوار شده است.
بشیر از شهروندان کابل، هر روز از بخش‌های مزدحم شهر می‌گذرد. به باور او، اگر شهرداری و به ویژه ترافیک ابزارها و وسایط صدازا را مدیریت کنند، جلو بروز بسیاری از بیماری‌های روانی گرفته خواهد شد.
فاضل یکی دیگر از شهروندان نیز بر این باور است که اگر ایستگاه‌ها و مکان‌های مشخصی برای وسایط نقلیه و کسبه‌کاران در نظر گرفته شود، آلودگی‌صوتی مناطق متراکم شهری کاهش خواهد یافت.
به باور روانشناسان، آلودگی‌صوتی در درازمدت آرامش درونی و تمرکز فکری را از انسان می‌گیرد.
شفیق بهروزیان، روانشناس می‌گوید، ممکن است عده‌ای پس از گذشت مدت زمانی، به سروصدا عادت کنند؛ اما ناخودآگاه آلودگی‌صوتی بر روی کیفیت کار و روابط‌شان تأثیر منفی خواهد گذاشت.
ادریس توخی، رئیس صحت محیطی شهرداری کابل می‌گوید، شهرداری با افرادی که سبب ایجاد آلودگی‌صوتی و مختل‌شدن نظم شهر شوند، برخورد کرده و آن‌ها را جریمه خواهد کرد.
او به برنامۀ شهرداری برای جلوگیری از تولید آلودگی‌صوتی اشاره می‌کند و می‌گوید که این برنامه بر روی اصناف و بازاریان تطبیق خواهد شد.
واحد اندازه‌گیری آلودگی‌صوتی «دسیبل» است. گوش انسان می‌تواند در حدود ۱۳۰ دسیبل صدا را تحمل کند.
اگر فرد مدت زیادی در معرض آلودگی‌صوتی قرار گیرد، ممکن است قدرت شنوایی‌اش کاهش یافته و به امراض قلبی – عروقی مبتلا گردد..
آزمایش‌ها نشان می‌دهد که صداهایی با شدت ۱۶۰–۱۵۰ دسیبل موجب رنگ پریدگی، بالا رفتن فشارخون و کاهش درجۀ حرارت بدن می‌شوند.
