هنگامی که به دکان‌های خرادی خیرخانۀ کابل رفتم، سازندۀ تانک را با لبخندی بر لب دیدم که از من و همکارم با گرمی استقبال کرد و در ظرف چند دقیقه، دوروبرمان را همسایه‌های فیضی گرفتند و هر کدام‌شان سعی می‌کردند تا عکس یا ویدیویی از تانکی را که فیضی ساخته، به من نشان دهند.
آرمان فیضی، جوانی که با سعی خودش تانکی غیرنظامی برای حل مشکلات مردم دهکده‌اش ساخته، می‌گوید که «وقتی به خانه‌ام در پنجشیر بازگشتم، کارگران معدن زمرد را دیدم که در شرایط بسیار بدی کار می‌کنند و با دشواری‌های زیادی روبه‌رو اند؛ من هم با دیدن این حالت به آن‌ها وعده دادم تا برای بهبود وضعیت‌شان کاری انجام دهم.»
آرمان فیضی که اکنون باشندۀ کابل است، فقط تا صنف ششم مکتب درس خوانده و به دلیل مشکلات اقتصادی از نوجوانی به کار خرادی مشغول بوده است.
فیضی می‌گوید که تا هنوز ساخت تانکش کامل نشده و پانزده درصد آن باقی مانده است. او دربارۀ این‌که چه‌گونه فکر ساختن این تانک به مغزش رسیده گفت، «هنگامی که برای چند روز با جمعی از دوستانم به دیدن معدن زمرد در ولایت پنجشیر رفتم، کارگرانی را دیدم که با بسیار سختی، توسط کراچی سنگ و ریگ را از داخل معدن بیرون می‌کشند. وقتی به کابل برگشتم، برای آسان‌ساختن کار آن کارگران، شروع به ساختن تانک کردم و در مدت سه ماه موفق شدم که با پول شخصی خود، برای کارگران معدن تانکی بسازم.»
فیضی در جریان ساختن تانک با مشکلات فراوان مالی روبه‌رو شده است، ولی چون هر لحظه سختی کار کارگران معدن پیش چشم‌هایش مجسم می‌شده، چهره‌های خسته و غرق در عرق آن‌ها بیش‌تر به او انگیزۀ کار و ساخت‌وساز می‌داده است.
آرمان با جهانی از امید و آرزو حرف می‌زد و از طرح‌ها و ایده‌هایی که برای آینده در سر دارد، صحبت می‌کرد.
آرمان می‌گوید که اگر دولت دستش را بگیرد و او را حمایت کند، در آینده چندین تانک دیگر نیز خواهد ساخت؛ چون این تانک‌ها می‌توانند در بسیاری از معادن، خطر کار معدن‌چیان را کاهش دهند.
او در مورد توانایی تانکی که ساخته است گفت که این تانک یک‌نفره می‌تواند در یک زمان، یک تن بار را انتقال دهد.
در طول سیزده سال گذشته، چندین تن از جوانان دیگر نیز چون آرمان فیضی دست به ساختن بعضی دستگاه‌ها زده اند، ولی همواره از سوی مسؤولان دولتی مورد بی‌مهری قرار گرفته اند.
فیضی در پایان سخنانش از دولت خواست که به جوانان و نیروی جوان توجه بیش‌تری داشته باشد.
وقتی از دکان آرمان فیضی دور شدم، با خود گفتم که کاش چشمان دولت افغانستان این جوانان را می‌دید، تا در کنار انتحار و انفجار، خبرهای خوشی نیز از افغانستان به گوش جهانیان برسد.
