هشتم مارچ روز جهانی زن در حالی تجلیل می‌شود که وضعیت زنان افغانستان، نسبت به گذشته وخیم‌تر شده است. تعداد قضایای مرتبط با خشونت علیه زنان هر سال نسبت به سال‌های قبل در حال افزایش است.
رحیمه ظریفی رییس پلان و پالیسی وزارت زنان در این مورد به سلام‌وطندار می‌گوید، امسال 4000 قضیه خشونت در برابر زنان به ثبت رسیده است که نسبت به سال گذشته افزایش چشم‌گیری را نشان می‌دهد.
خانم ظریفی می‌گوید که 98 درصد خشونت‌های به ثبت رسیده، خانواده‌گی است و شامل لت‌وکوب، ازدواج‌های قبل از وقت، قتل، تجاوز و فرار از منزل می‌باشد.
وی در مورد چه‌گونه‌گی تحصیل زنان نیز ابراز نگرانی کرده گفت، در بسیاری از ولایت‌ها و ولسوالی‌ها، خانواده‌ها دختران را نمی‌گذارد که تحصیلات خویش را به پایان برسانند.
او می‌افزاید که مبارزه با خشونت امری همه‌گانی است؛ صرفاً دولت نمی‌تواند به تنهایی جلوی خشونت را بگیرد. دولت در آگاهی‌رسانی، تطبیق قانون، مبارزه با فساد و تأمین امنیت، به شهروندانش کمک می‌کند. اما اگر مردم هم‌کاری نکنند، خشونت روزبه‌روز افزایش خواهد یافت.
مهناز صادقی رییس انجمن زن و آزادی نیز بر این باور است که خشونت در چند سال اخیر افزایش یافته است. خانم صادقی به مسألۀ خیابان آزاری اشاره می‌کند و می‌گوید که نزدیک به سه سال است که این پدیده در کوچه و خیابان‌های کابل تبدیل به یک بحران اجتماعی شده است.
او در گفت‌وگویی با سلام‌وطندار گفت که شرایط اجتماعی طوری است که با سیمینارها و پروژه‌های کوتاه‌‌مدت نمی‌توان جلوی خشونت علیه زنان را گرفت. خشونت از عدم آگاهی بوجود می‌آید.
این فعال زن، کارهایی را که دولت تاهنوز در قسمت زنان انجام داده است را تاثیرگزار و اساسی نمی‌داند.
تورپیکی نوابی از فعالان حقوق زن به سلام‌وطندار گفت: میزان خشونت در چند ماه اخیر بالارفته است. دولت در قسمت محو خشونت علیه زنان کار جدی‌یی نکرده است؛ با برپایی چند کنفرانس یا سیمینار، نمی‌توان مشکل زنان را حل کرد.
وی می‌افزاید، در روستاها دختران نمی‌توانند به راحتی درس بخوانند و در بیش‌تر روستاها دختران از رفتن به مکتب منع می‌شوند.
حضور پررنگ اجتماعی و سیاسی زنان نشان‌دهندۀ گسترش اندیشه‌های متمدنانه و امروزی در یک کشور‌ست. اما مشخص نیست که در چنین وضعیتی که از هر سو فعالان حقوق زن از آینده‌یی تنگ و تاریک صحبت می‌کنند، واقعاً زنده‌گی زنان در افغانستان به کجا خواهد کشید؛ چه کسانی به حیث کارگزار مسؤول چنین شرایطی اند و چرا هیچ‌کس برای تغییر وضعیت زنان سیاستی بنیادی و ساختاری در اختیار ندارد.
