در کودکی عاشق پرواز بود و هر وقت پرنده‌یی را روی هوا می‌دید، آرزو می‌کرد روزی او نیز پرواز کند. اکنون این رویای نیلوفر به واقعیت پیوسته و او می‌تواند پرواز کند.
نیلوفر، دختر سیاه‌موی 23 ساله که در کابل زاده شده، اکنون در لباس خاکی ارتش، مصروف کار به عنوان خلبان (پیلوت) در تشکیل نیروهای هوایی افغانستان است.
نیلوفر رحمانی می‌گوید: «دختران زیادی در افغانستان چنین رویاهایی می‌بینند؛ اما چالش‌ها هم‌چون دیواری مانع تعبیر خواب‌های‌شان است».
نیلوفر رحمانی با وجود تهدیدهای بزرگ در جامعه‌یی مردسالار، برخلاف تمام سنت‌ها، برای نخستین بار به عنوان نخستین بانوی خلبان افغانستان در میدان هوایی نظامی کشور کارش را آغاز کرد.
زمانی که در سال 2010 زمینۀ آموزش در نیروهای هوایی برایش آماده شد، بار نخست این موضوع را از خانواده‌اش پنهان نگه‌داشت؛ چرا که می‌فهمید خانواده‌اش حتماً مخالفت می‌کنند. دو سال بعد، نیلوفر نخستین بانوی خلبان افغانستان شد.
خواب‌های نیلوفر به واقعیت پیوستند و وزارت خارجۀ آمریکا برایش جایزۀ شجاع‌ترین زن را داد. پس از آن، نیلوفر در افغانستان و جهان شهرت یافت.
بر بنیاد برخی از گزارش‌ها، پیش از حکومت طالبان و مجاهدین نیز افغانستان بانوان خلبان داشته است؛ اما معلوماتی در مورد آن‌ها در دست نیست.
نیلوفر به خبرگزاری اسوشیتدپرس گفته که طالبان یک‌بار او و خانواده‌اش را تهدید به مرگ کرده و به همین دلیل، مجبور شده که در سال 2013 برای دوماه در خارج از کشور زنده‌گی کند.
او می‌گوید که اکنون به خاطر حفاظت از جانش، تفنگچه‌یی را همراهش می‌گرداند و وقتی از محل کارش بیرون می‌رود، لباس نظامی نمی‌پوشد.
نیلوفر با یادآوری از چالش‌های زنده‌گی دختران افغانستان، می‌افزاید که آن‌ها نمی‌توانند از این چالش‌ها عبور کنند و به آرمان‌های‌شان برسند.
به گفتۀ بانو رحمانی، دختران افغانستان با چالش‌های گوناگونی روبه‌رو اند که خوشی‌های زنده‌گی را از آن‌ها می‌گیرند.
نخستین بانوی خلبان افغانستان می‌افزاید که زمانی که دختری به شکل بی‌رحمانه و با اتهامی واهی در شاه دوشمشیرۀ کابل کشته شد، خیلی غمگین شدم.
او می‌گوید: «مردم با فرخنده چنان برخورد کردند که کسی با حیوان نمی‌کند. فرخنده را طالبان نکشتند، بلکه همین مردم عام افغانستان با بسیار بی‌رحمی او را کشتند».
نیلوفر به عنوان یک بانوی شجاع، اخیراً لقب زیباترین پیلوت جهان را نیز از سوی حکومت آمریکا به دست آورد.
بانو رحمانی در گفت‌وگویش با اسوشیتدپرس، از یکی از خاطره‌هایش یاد می‌کند که بدون اجازۀ مافوقش، زخمیان ارتش را برای درمان برده بود: «این خاطره هیچ‌گاه فراموشم نمی‌شود که خواستم بدون اجازۀ مقام‌های ارشد، زخمیان ارتش را از مناطق ناامن جنوب انتقال بدهم».
در این قضیه، نیلوفر خلاف دستور فرماندهش، سربازان زخمی را به کابل انتقال داد. او می‌گوید که با این کار ثابت کرد که زنان نیز شجاعت دارند.
به گفتۀ نیلوفر، زمانی که عملیات نظامی به پایان رسید و زخمیان را به کابل انتقال داد، به مقام‌های ارشدش گفت که «من از دستور شما سرپیچی کرده‌ام. اکنون شما می‌توانید مرا مجازات کنید و من هم قبولش دارم». رحمانی می‌گوید که پس از آن فرماندهش خندید و او را بخشید.
هم‌چنان نخستین بانوی خلبان کشور می‌گوید که زمانی در میدان هوایی کسی خواست با او دست بدهد؛ اما او برایش گفت که «اگر در افغانستان زنی با مردی دست بدهد، مردم گمان بد می‌کنند».
نیلوفر رحمانی در پاسخ به این سوال که چه زمانی تعداد زنان و مردان در میدان هوایی نظامی با هم مساوی می‌شوند، در پاسخ گفت که این کار 20 یا 30 سال بعد می‌شود و او به آن امیدوار است.
