به تعقیب آزادی ده‌ها زندانی طالبان از زندان‌های افغانستان، دست‌کم 35 عضو دیگر طالبان از زندان امنیت ملی افغانستان به دستور محمداشرف غنی رها شدند.
تلاش کردیم تا با پنج تن از این افراد گفت‌وگو کنیم؛ اما از این میان یک تن حاضر به مصاحبه نشد و تماس‌های‌مان با دو تن دیگر به اعضای خانواده‌های‌شان وصل گردید و از فحوای کلام آنان معلوم بود که این دو تن قابل دسترس نیستند و احتمالاً «دوباره به طالبان پیوسته‌اند.»
دو تن اما به آغوش خانواده برگشته‌اند. نازک‌میر، یکی از اعضای پیشین طالبان بوده که یک‌ونیم سال را در زندان گذرانده است. او می‌گوید که خصومت‌های شخصی مجبورش کرده تا با طالبان یک‌جا شود. نازک‌میر می‌گوید: «به خاطر دعوای زمین به طالبان پیوستم، آدم که مجبور شود دست به هر کاری می‌زند.»
او دو همسر دارد و نُه فرزند و پنج فرزند دیگر از برادرش که ماه‌ها پیش در صف طالبان کشته شد. فرزندان نازک‌میر و برادرزاده‌هایش به مکتب نمی‌روند و این خانوادۀ شلوغ با زندانی‌شدن نازک‌میر با مشکلات اقتصادی بسیاری روبه‌رو شده است.
نازک‌میر می‌گوید که حالا دیدش نسبت به مکتب و تحصیل تغییر کرده است. حالا دوست دارد فرزندانش درس بخوانند و بی‌سواد نمانند، «آدمی که درس نخوانه، کور است، تو ببین ما که درس نخواندیم چی کدیم؟»
نیروهای امنیتی پنج سال پیش جوان دستاربه‌سری را در فاریاب دستگیر کردند که سلاح بر دست داشت و در صف طالبان می‌رزمید. او می‌گوید، در تمام مدت پنج سال هیچ کسی جویای حالش نشده است، «از وقتی که آزاد شده‌ام هم کسی احوالم را نپرسیده است و حتا نگفته که تو کی هستی.»
او پدر سه فرزند است که کودکانش از آموزش محروم‌اند/بوده‌اند. شمس‌الدین در مورد وضعیتش در زندان می‌گوید: «همه‌اش گذشت و رفت و خوب شد که گذشت.»
هم‌زمان با آزادی زندانیان طالبان از زندان‌های افغانستان دور هشتم گفت‌وگوهای آمریکا با نماینده‌گان طالبان در قطر جریان داشت. این دور از گفت‌وگوها با این که به گفتۀ مقام‌های طالبان موثر بوده، اما به توافق نهایی نیانجامیده است.
در حال حاضر نگرانی بیشتر شهروندان از این است که مبادا زندانیان طالبان که آزاد شده‌اند دوباره به صفوف طالبان برگردند و سلاح به دست گیرند.
در این زمینه:
