در شفاخانه‌های دولتی چه می‌گذرد؟

هشت سال پیش در یک حملۀ انتحاری در هوتل کابل سرینا زانوی پای راستش زخم برداشت و 20 روز پیش پایش به دلیل عفونت زخم از سوی پزشکان قطع شد.

احمدحکیم 38 ساله با لباس چرکین فیروزه‌یی‌رنگ شفاخانه، رنگ پریده، چشمان ناامید و لبان خشکیده روی تخت شفاخانۀ وزیر محمداکبرخان خوابیده است.

احمدحکیم می‌گوید: «تا زمانی که خودمان پشت داکتر نرویم و نگوییم که بیا این مریض حالش خوب نیست، خودشان نمی‌آیند. باید 20 بار پشت داکتر بدویم تا بیاید و یک مریض را ببیند».

او می‌گوید که در این شفاخانه برای رسیده‌گی به صد بیمار، یک پزشک تعیین می‌کنند و غذای درستی نیز به آن‌ها نمی‌دهند. به گفتۀ او، این شفاخانه به نام شفاخانۀ دولتی است و آن‌ها مجبورند بابت همه‌چیز، جز «فیس دکتر»، پول بپردازند.

در اتاق احمدحکیم، هشت بیمار دیگر که تمامی‌شان بیماران بخش «اورتوپیدی» یا استخوان اند نیز بستری اند.

رو‌به‌روی تخت او، مرد کهن‌سالی خوابیده که می‌گوید خانواده‌اش در غزنی است و برای کارگری به کابل آمده بود.

نامش را نمی‌گیرد؛ اما او نیز مانند احمدحکیم، از پزشکان و نحوۀ ارایۀ خدمات در این شفاخانه شکایت می‌کند: «23 روز است که در بسترم. پایم هنگامی که برای مردم مزدورکاری می‌کردم، شکست؛ اما این‌جا مانند شفاخانه‌های خصوصی، داکتران توجهی به مریض ندارند».

این بیماران می‌گویند، آن‌ها از سر مجبوری و نداری به شفاخانۀ دولتی مراجعه می‌کنند و از دولت می‌خواهند تا خدمات بهتری برای‌شان ارایه کند.

اما دکتر سید الهام، رییس شفاخانۀ وزیر محمداکبرخان به سلام‌وطندار می‌گوید ‌که این شفاخانه با کمبود دارو مواجه است و آن‌ها نمی‌توانند تمامی نیازمندی‌های بیماران را برآورده کنند. به گفتۀ او، این شفاخانه یگانه شفاخانۀ بخش اورتوپیدی در افغانستان است و روزانه نزدیک به 600 بیمار به آن مراجعه می‌کنند.

آقای الهام می‌گوید که شفاخانۀ وزیر اکبرخان در مجموع 400 کارمند دارد و از این میان، 125 تن آن‌ها پزشک اند. او این تعداد کارمند را کافی نمی‌داند و می‌گوید که وزارت صحت باید تشکیلات این شفاخانه، به ویژه تعداد پزشکان، را بیشتر کند.

رییس شفاخانۀ وزیر اکبرخان می‌گوید ‌که آن‌ها برای سال روان 50 میلیون افغانی نیاز داشتند؛ اما تنها 18 میلیون افغانی به آن‌ها داده شده است.

الهام می‌گوید که آن‌ها هزینۀ غذای بیمار و همراهش را در 24 ساعت، 50 افغانی در نظر گرفته بودند؛ اما فعلاً این پول به 30 افغانی کاهش یافته است که هرگز کافی نیست.