زخم ارزگان‌خاص هنوز التیام نیافته است که تروریستان جانی جنایت دیگری را بر هزاران جنایت‌شان افزودند. جنون آدم‌کشی و ویرانی تروریستان طالب به اندازۀ شدت گرفته است که هر آنچه را که بر سر راه‌شان قرار می‌گیرد به نیستی می‌کشاند. درست یک هفته است که جاغوری، یکی از امن‌ترین مناطق کشور زیر رگبار مسلسل، موشک و تانک تروریستان مقاومت می‌کند. تروریستان طالب در این یک هفته تا آنجایی که توانسته‌اند ویرانی و تباهی به بار آورده‌اند. آدم‌های زیادی کشته و زخمی شده، خانه‌های بسیاری ویران و ساکنان بیشماری نیز آواره شده‌اند. تنها همین 2 روز پیش بیش از 25 سرباز کماندو همراه با 15 غیرنظامی کشته شدند. صدها خانواده از مناطق اوتقول و داوود به مناطق دیگر جاغوری آواره شده‌اند و در سرمای سوزناک جاغوری بدون هیچ‌گونه سرپناه و امکاناتی زندگی می‌کنند.
تروریستان طالب با بیش از 1000 جنگجوی مجهز با سلاح‌های مدرن و سوار بر تانک‌ها و موتران به غنیمت گرفتۀ نیروهای امنیتی، بر جاغوری حمله کرده‌اند و تا این‌جای کار این نیروهای مقاومت مردمی بوده‌اند که در برابر تروریستان پایداری کرده‌اند. حکومت اما، تاکنون نظاره‌گر بوده است و حملۀ تروریستان بر ارزگان‌خاص و پس از آن بر جاغوری و مالستان را تاکنون جدی نگرفته و اقداماتی جدیی را نیز انجام نداده است. در حالی‌که جاغوری و مالستان در آتش جنگ تروریستان می‌سوزد و مردم زیر چرخ ماشین‌های وحشت و کشتار له می‌شوند، مسئولان امنیتی غزنی به‌جای دفاع و حمایت از مردم، پارتی ارتقای رتبه برگزار می‌کنند، انگارنه‌انگار که از نزدیک به 20 ولسوالی این ولایت تنها همین انگشت‌شمار ولسوالی‌ها در اختیار حکومت است.
سخنگوی والی غزنی که در بلوف‌زنی گوی سبقت از پهلوان سخنگوی رئیس جمهور ربوده است، می‌گوید که تروریستان به‌گونۀ غافلگیرانه بر ولسوالی جاغوری حمله کرده‌اند. به این سخنگوی عاقل باید گفت که با حرف‌های کودکانه شعور مردم را به سخره نگیر؛ زیرا همه می‌دانند که جنگ و حمله با مراسم خواستگاری متفاوت است. در جنگ هرچه طرف مقابل کمتر اطلاعات و آگاهی داشته باشد، راحت‌تر میدان را خالی می‌کند و مهاجمان آسانتر پیروز میدان می‌شوند. هیچ آدم عاقلی در جنگ، طرف مقابل را آگاه نمی‌کند مگر این‌که حکومت افغانستان این قاعده را شکسته باشد و پیش از حمله بر تروریستان، آن‌ها را در جریان بگذارد. شاید به همین دلیل است که سخنگویانش این‌گونه غیرمسئولانه سخن می‌گویند.
سران حکومت وحدت ملی در حالی به درخواست‌های کمک مردم مناطق مرکزی برای دفاع در برابر تروریستان بی‌اعتنایی می‌کند که این مردم در طول نزدیک به 20 سال گذشته یکی از پشتیبانان صادق و وفادار نظام نوین بوده‌اند. غنی و عبدالله در حالی صدای مردم را نمی‌شوند که خود با آرای همین مردم بر کرسی‌های ریاست جمهوری و ریاست اجرائی لمیده‌اند. سران حکومت وحدت ملی در حالی از تأمین امنیت مردم مناطق مرکزی شانه خالی می‌کنند که این مردم هیچ باری را بر حکومت تحمیل نکرده‌اند و تا جایی که توانسته‌اند برای کشورشان افتخار آفریده‌اند. این مردم اکنون حداقل چیزی که از حکومت توقع دارند تأمین امنیت مناطق‌شان است؛ اما سران حکومت بدون توجه به این خواسته، دست تروریستان را در کشتار و غارت اموال این مردم بازگذاشته‌اند.
بی‌تفاوتی و بی‌مسئولیتی سران حکومت وحدت ملی و مقام‌های محلی غزنی سبب شد که صدها شهروند دردمند غرب کابل نیمه‌های شب به جاده بیایند و خود را به دروازۀ خفته‌گان ارگ برسانند، تا بلکه بتوانند با این اقدام، خود به خواب‌زدگان ارگ و سپیدار را متوجه مسئولیت‌شان کرده و از خونریزی و بی‌خانمانی بیشتر جلوگیری کنند. ظاهرا رئیس حکومت وحدت ملی بخشی از خواسته‌های معترضان را پذیرفته است؛ اما به وعده‌های این حکومت چندان اعتباری نیست. زیرا سران حکومت وحدت ملی بارها به مردم وعده داده‌اند؛ اما تقریبا هیچکدام از وعده‌های خود را عملی نکرده‌اند. به گونۀ نمونه، وزیر دفاع همین چندماه پیش وقتی به جاغوری رفت، در زمینۀ تأمین امنیت وعده‌هایی زیادی به مردم داد؛ اما در عمل دیدیم که بعد از یک هفته جنگ، حکومت هنوز اقدام عملی جدیی را روی دست نگرفته است. تروریستان در بخش‌های از مناطق جاغوری و مالستان حضور دارند و هر لحظه ممکن است دوباره حمله کنند. شماری از نمایندگان غزنی نیز می‌گویند که با تماس پی‌همی که با مسئولان نهادهای امنیتی داشته‌اند و این نهاد را از وخامت وضعیت ولسوالی‌های جاغوری و مالستان آگاه کرده‌اند؛ اما با آن‌هم این نهادها تعلل می‌کنند و پاسخ مشخصی به درخواست‌های نمایندگان نمی‌دهند.
واقعیت این است که حکومت توان مبارزه با تروریستان را دارد، حکومتی که با نزدیک به 400 هزار نیروی داخلی و خارجی و پشتیبانی ده‌ها کشور نتواند در برابر کمتر از 40 هزار تروریست مبارزه کند، فاتحه‌اش خوانده است. حکومتی که نتواند باوجود این همه امکانات از شهروندانش دفاع کند، بهتر است قدرت را واگذارکند. این‌که بگوییم حکومت توان مبارزه با تروریستان را ندارد، دروغ گفته‌ایم؛ زیرا حکومتی با این همه سازوبرگ و حمایت داخلی و خارجی مطمئنا توانایی سرکوب تروریستان را دارد؛ اما نمی‌خواهد تروریستان را سرکوب کند. حکومت اگر ارادۀ سرکوب تروریستان را در جاغوری و مالستان داشته باشد با چند حملۀ هوایی می‌تواند کار تروریستان را در اطراف این مناطق یکسره کند؛ اما حکومت تاکنون مواضع تروریستان را آن‌گونه که باید، بمباران نکرده است. هرچند معاون سخنگوی رئیس جمهور در همان روز اول نبردها گفته بود که هواپیماها برای سرکوب تروریستان در فضای جاغوری به پرواز درآمده و مواضع تروریستان را بمباران کرده‌اند؛ اما منابع محلی در همان روز می‌گفتند که هیچ هواپیمایی را در فضای جاغوری نمی‌بینند. در روزهای بعد که گفته می‌شد موضع تروریستان بمباران شده است، یکی از نمایندگان غزنی مدعی شد که این هواپیماها دسته‌های طالبان را هدف قرار ندادند، بلکه به‌جای تروریستان پاسگاه‌های خالی را بمباران کرده‌اند. این موضوع می‌رساند که حکومت ارادۀ جدیی برای مبارزه با تروریسم ندارد و تنها برای توجیه افکار عمومی اقدام به بمباران مناطقی می‌کند که دشمن در آن مناطق حضور ندارند.
علاوه بر این، سران حکومت وحدت ملی در دوران پیکارهای انتخاباتی وعده‌های زیادی به مردم دادند. یکی از وعده‌های رئیس حکومت وحدت ملی در جریان مبارزات انتخابات ریاست جمهوری 4 سال پیش، شکستن زندان مناطق مرکزی بود. در دوران حکومت چهار سالۀ او نه تنها زندان مناطق مرکزی نشکسته است که دیوار آن مرتفع نیز شده است. زیرا در دوران حکومت وحدت ملی بود که خط برق 500 کیلوولت از مسیر اصلی خود منحرف شد. در دوران همین حکومت بود که چندین مورد گروگانگیری اتفاق افتاد و گلوی چند تن از جمله کودکی نیز بریده شد. و در آخرین مورد در دوران همین حکومت وحدت ملی است که مناطق امن مرکزی محل تاخت و تاز تروریستان شده است و پس از چندین روز قتل و کشتار و غارت حکومت نمی‌خواهد اقدامی جدیی را روی دست گیرد. شاید رئیس جمهور به راستی می‌خواهد شعار دوران مبارزات انتخاباتی‌اش را عملی کند و زندان مناطق مرکزی را این‌گونه بشکند.
