میرزاحسین حیدری، حدود شش سال پیش، پس از 6 ماه آموزش نظامی در کابل، به قول اردوی 215 میوند پیوست و به منطقۀ «تریخ‌ناور» ولایت هلمند اعزام شد، اما پس از 2 سال و 2 ماه خدمت، بدون پاها و انگشتان دست به خانه بازگشت.
حیدری 23 سال سن دارد و باشندۀ درۀ فولادی مرکز ولایت بامیان است.
او می‌گوید، هنگامی که سرگرم بررسی و تأمین امنیت جاده‌ها در تریخ‌ناور بوده، با ماین کنار جاده‌یی برخورد کرده و معلول شده است.
میرزا حسین 17 ساله بود که به صف ارتش پیوست. وقتی از او دربارۀ کم‌بودن سن‌وسالش برای پیوستن به ارتش پرسیدم، گفت که عشق و علاقه به وطن وادارش ساخت تا به آرزوهای جوانی پشت‌پا بزند.
در این زمینه:
میرزاحسین در ولسوالی‌های ناامنی چون نادعلی، نوزاد، گرشک، سنگین و منطقۀ تریخ‌ناور ولایت هلمند وظیفه اجرا کرده است. او اما از مقام‌های حکومتی گلایه دارد و می‌گوید، از زمانی که پاها و انگشتان دست خود را از دست داده، پنج سال می‌گذرد، اما تاکنون هیچ یک از مسئولان حکومتی و امنیتی به او سر نزده‌اند
این سرباز پیشین ارتش، اکنون با پدر و مادر و یک خواهر و برادرش در فقر و تنگ‌دستی در بامیان زنده‌گی می‌کند.
سلطنت، مادر این سرباز می‌گوید که شوهرش نیز از ناحیۀ پا معلول است و با معاش میرزاحسین، به سختی نیازهای روزمرۀ خود را تأمین می‌کنند. مادر میرزاحسین از حکومت می‌خواهد تا پسرش را در اداره‌های دولتی به کار بگمارد. خانم سلطنت می‌گوید، پاها و انگشتان دست پسرش برای دفاع از وطن قطع شده، اما ذهن و فکرش خوب است و می‌تواند بنویسد. او از حکومت می‌خواهد تا برای فرزندش زمینۀ کار را فراهم کند.
میرزا حسین می‌گوید، معاش‌اش سالانه پرداخت می‌شود و به اندازه‌یی نیست که بتواند با آن خرج زنده‌گی خانوادۀ خود را تأمین کند. او از نهادهای کمک‌رسان و مسئولان حکومتی می‌خواهد تا در این زمینه همکاری کنند.
